| |
Κοίτη αδελφών
Στων Δελφών, αδελφών κοίτη ιερή,
οι αιώνες μετρούν προφητείες,
λες, μανδύας η πράσινη γη
του Απόλλωνα που υμνούσαν Πυθίες.
Όλο λιόδεντρα, στον αγέρα ως καπνό
ωχροκίτρινη τη γύρη απλώνουν
-ωχροκίτρινος κι αυτός ο καιρός-
τα ριζά τ’ ουρανού ταλαντώνουν.
Και στο βάθος η θάλασσα, εκεί
στο υπογάστριο της γης, ψιθυρίζει
με το φως κάποιας θείας αυγής
τα εγκόσμια στο νου καθρεφτίζει.
Στον ημίθεο χρόνο βουτώ,
σα να φεύγω, να ζω σ’ οπτασία
και γυμνή δίχως κάποια αιδώ
να προσεύχεται κοιτώ την Πυθία.
Τα αγάλματα γύρω σωρό
την ακούν στωικά, δε μιλάνε,
είν’ η πρώτη φορά αυτή θαρρώ
που του Απόλλωνα δάκρυα κυλάνε.
Ξάφνου, οι κίονες σπάνε, σεισμός
στο ναό πανικός, παραζάλη…
Η Κασταλία ματώνει στο φως·
είν’ ο Δίας που κουνάει το κεφάλι.
Ένα γόνατο ρίχνω στη γη
και στο άλλο το μέτωπο γέρνω,
αφιέρωμα σε αλήθειας πηγή
την ψυχή με αγάπη σου φέρνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
