| |
Είναι της νύχτας η ψυχή,
απέραντη, πικραμένη σκοτεινή'
και κλαίει, και δακρύζει σιωπηλή
και σε κάθε άστρο το φως ...ζητεί.
Γιατί είναι το χρώμα το λευκό
'κείνο που νικάει το μαύρο το λερό
που τυραννά τον κόσμο αυτό
και σπέρνει πόνο και καημό.
Και 'να άσπρο κοχύλι μιας ακτής
που το 'χει αγγίξει του ήλιου η φωτιά
και του 'χει χαρίσει ω! τι ομορφιά
της δίνει φως...να φύγει ο στεναγμός.
Και το φεγγάρι που είναι χρυσό
και έχει το βλέμμα το βαθύ το ερωτικό
της δίνει στα χείλη ένα γλυκό φιλί
και ανθίζουν κρίνοι στο μαύρο της κορμί!
Και τότε γεννάται η ξαστεριά
και όλη η πλάση την γλυκοκοιτά!
''νύχτα μη φύγεις πια γοργά
ο κόσμος με 'σένα ...ξεχνά κι αγαπά''.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
