| |
καμια φορα ψευδομαι
κλεινω τα ματια μπρος της
λεω κατι και μετα
κατι αλλο
να το κρυψω
σαν την πιθανη εκδοχη
που αφηνει αμετακλητη οδυνη
ο συν- ειρμος παντα υπαρχει
σαν βασικος χρονος αναποδραστος
κανεις δεν ξεφευγει απο τον αδιαχωριστο
εαυτο του κι οταν δεν μπορει να τον φτασει
κι αν καμια φορα μοιαζει να τρεχει
ασχετος ασυνδετος ο λογισμος
δεν ειναι τυχαιο τιποτα
ολα μεταξυ τους σχετικα ειναι
και ποτε ξανα ιδια
το καλυτερα ή χειροτερα ποιος το οριζει;
μονοι δεν ειμαστε
θεοι αν δεν ειμαστε
την εχουμε μεσα μας
ακολουθωντας την ή οχι ως αισθηση
κι οταν οδηγει στο πουθενα
αυτη που οταν παραβλεπεται
καπου θα χτυπησει -το αφθαρτον
το φθαρτο χτυπαει
το αντιστροφο δεν υπαρχει
και οταν εχουμε να κανουμε με δυναμεις
που μας ξεπερνουν τοτε που νιωθουμε
τα χερια μας δεμενα
νιωθουμε και αρρωστοι
αχρηστεμενα τα μελη μας ολα
τοτε που ο νους ασυληπτος σφαιρα
στα δυνατα και αδυνατα
και το σωμα να τον ακολουθησει δεν μπορει
και θα βγει απο το σωμα του κανεις
να βρεθει εκτος χωρου και χρονου
και τα μεσα παντα υπαρχουν
ανεκμεταλευτα χαρισματα
το καθενα στην θεση του
αποζητουν τον χρονο μας
κι οταν δεν γνωριζουμε
απο τεχνικες και κανονες
τα χερια μας οδηγουν
οπως τα ποδια μας πανε οταν δεν υπαρχει η σκεψη
και η σκεψη που το ξεκινησε σβηνει
ακομη κι οποτε παταμε σε ενα συγκεκριμενο σχεδιο
να το αντιγραψουμε να το βγαλουμε εις περας πιστα
και ιδιο δεν βγαινει
το χερι που πηγαινει μονο του
του δινει κατι εντελως μοναδικο ασυγκριτο
προσωπικο εσωτερικο εξωτερικευμενο
ή οπως θα μπορουσε ευλογα κανεις να πει
για να καταληξω απο κει που ξεκινησα
γραφω -συνηθως- μπερδεμενα
διχως ορια και πως αλλιως όπως ζωγραφιζα
κι ψυχη λες και παλευε να βγει στα ματια -σαν παρακληση-
ομως ολα ορατα ειναι
και τα αορατα προπαντων αυτα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
