| |
Εβρεχε και το χωμα ακομη εχει μια φρεσκια μυρουδια απο γη και ουρανο, την μυρουδια της στιγμιαιας ενωσης. Βγαινεις ανακουφισμενος απο την κρυψωνα σου και ανασαινεις, γεμιζεις με την στιγμηκατα την οποια η φυση θρεφεται για να γεννησει και αλλους καρπους, να συνεχισει το αιωνιο της εργο, την αυστηρη και απαραλλαχτη αλλαγη των εποχων. Τεντωνεσαι, τα χερια να αγκαλιασουν ολον τον κοσμο, το σωμα να ορθωθει στους θεους, τα ποδια να βυθιστουν στον πυρηνα, τα ματια να βουλιαξουν στο γαλαζιο. Και με τους μυες ξυπνιους, με τις αισθησεις οξυνμενες, αρχιζεις να τρεχεις μες το δασος. Δεν χρειαζεσαι καποιον λογο για να το κανεις, μονο πρεπει να ξοδεψεις καπου την εντονη και ευεξαπτη δυναμη σου. Οι δρασκελιες σου μεγαλωνουν καθως διασχιζεις τα δεντρα, πηδας χαμοκλαδα και θαμνους, αγγιζεις τα φυλλα που εχουν πεσει και με τα χρονια εχουν σχηματισει ενα χαλι για να το πατουν οι ικανοι. Τα χερια σε αρμονια με την κινηση του σωματος, η ανασα κοφτη, τα μαλλια στο ελεος του αερα και της ταχυτητας σου. Μερικα πουλια τρομαζουν στο περασμα σου, η θορυβωδης και ξαφνικη σου παρουσια τα κανει να ομολογουν αθελα τους την αδυναμια τους σε σχεση με σενα και φευγουν, πετουν μακρια, καπου ησυχα, καπου που η δυναμη τους θα ειναι ανωτερη ολων των αλλων και θα μπορουν να κυριαρχουν. Πηδας για να κερδισεις εδαφος, γυρω σου στροβιλιζονταιπερσυνα φθινοπωρινα φυλλα τα οποια παρασερνεις με την ορμη της νιοτης σου, τους δινεις ζωη για λιγα δευτερολεπτα, λιγη απο την δικη σου. Το πρασινο σου βλεμμα περιφερεται στα κλαδια, στα φυλλα, στον ηλιο που μπαινει δημιουργωντας λωριδες φωτος, στους κορμους. Οι ηχοι παιζουν σαν παιδια, παιζουν κρυφτο πισω απο καθε μαζα, ερχονται σε σενα ανολοκληρωτοι, μακρινοι και σχεδον ψευτικοι. Πολλους τους γνωριζεις, αλλους οχι και αυτο ειναι που σε τρομαζει. Αλλα για την ωρα δεν σε νοιαζει και τοσο. Με μεγαλα βηματα φτανεις στο ξεφωτο και εκει η παραλογη κουραση, μαζι με την ηρεμια σε κανουν να σταματησεις. Το πρασινο φως ενισχυει αυτην την ηρεμια, οι ηχοι το ιδιο, ενω η ζεστη απο τις αχτιδες σου φερνει μια ταση υπνηλιας, στην οποια μετα απο λιγο παραδιδεσαι. Στην αγκαλια της φυσης, αυτης που σε γεννησε, αυτης που καποτε θα γινεις κτημα της, μην εχοντας την δυναμη να αντισταθεις στον χρονο και την ενεργεια της. Τωρα ομως, με τα βλεφαρα μισοκλειστα, το αδεσμευτο κορμι και τα πνευμονια να ανεβοκατεβαινουν υπενθυμιζοντας της αστειρευτη πηγη της ζωης, αυτο ειναι το τελευταιο πραγμα που σκεφτεσαι, γιατι δεν υπαρχει λογος να το κανεις. Η ελευθερια της στιγμης καθρεφτιζεται στο βλεμμα σου, στο σχεδον κοιμησμενο σου τωρα, στο ξυπνιο σου αυριο. Ζεις και αυτο ειναι αρκετο, η πολιτισμικη απουσια δεν το επηρεαζει, αντιθετα το ενισχυει. Ζεις με τα ενστιχτα σου και αυτο ειναι υπεραρκετο, αφου το αισθημα ολοκληρωσης σε σενα ειναι πνευματικο. Αν και πρωτογονο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
