| |
Γυρίζω πάλι τα μάτια μου στη φαντασία
Άνθρωπος του παραλογισμού να την παραμορφώσω
Με αλάνθαστο τρόπο να βρώ την πεμπτουσία
Των ονείρων την σάρκα ν'αγγίξω και να ξεδώσω
Σ'αυτο το πηγαινέλα τάχα τι φαντάζομαι τώρα
Να μάθω δεν δέρνομαι ξέρω να ξεχωρίζω
Κρατιέμαι με δύναμη στην πιο φιλόξενη της ώρα
Ίσα για να δεσπόζει κιόλας την ζωγραφίζω
Με πιο επιδέξιο καμάρι μεταγγίζεται στο σώμα
Λάμπει και φωσφορίζει περιστρέφεται γέρνει
Μουσκεμένος στο φώς σφαδάζω στο παράφορο χρώμα
Που ολοένα εξογκώνεται και το δέρμα μου γδέρνει
Κόβω μικρά μικρά κομμάτια σκίζω και στραγγαλίζω
Ότι παράταιρο περνάει στο μυαλό μην γυαλίσει
Μάταια,στο χαλαρόν αγκάλιασμα τους λυγίζω
Τι δηλαδή δεν θάχω φαντασία να με ζήσει;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
