| |
Ποιος τη ζωή μου θα ψυχώσει
Ποια δάδα ταχα θα φωτίσει
Αν το σούρουπο με βυθίσει
Στο ερημικό κενό με χώσει
Σε μια σιωπή θρυψαλιασμένη
Έχω ανθίσει εκεί στα αδειανά
Όμως έφτασα πολύ αργά
Με τη ψυχή μου στοιχειωμένη
Δεν ωφελεί τον πόνο μου να λέω
Στων ανέμων το κρύο πλήθος
Ταπεινός ο δικός μου μύθος
Που σκόνταψε η καρδιά εγώ φταίω
Παίρνοντας θάρρος στη γαλήνη
Κιναω μπροστά παραλλαγμένος
Από τα νύχια λαβωμένος
Του χρόνου που τη ζωή μου κρίνει
Ψάχνω το πιο ηχηρό τραγούδι σου
Για να το μεταμορφώσω σε φώς
Να το σκορπίσω όσο είμαι ζωντανός
Να φυτρώσει κάθε λουλούδι σου
Τότε σε σενα θα ακουμπήσω
Ρωμιά που ακόμα περιμένεις
Τους παφλασμούς της ειμαρμένης
Να μου δώσουν λόγο να ζήσω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
