| |
Ακριβό μελάνι
Ήρθε και πάλι ο ποιητής
να με ρωτήσει, πως μπορώ
στιχάκια και σκαρώνω;
Εγώ του αποκρίθηκα…
πως με σ' αυτόν τον κουρνιαχτό,
το στήθος μου ματώνω.
Κι' από το αίμα της καρδιάς,
φτιάχνω ακριβό μελάνι
και καταγράφω των καιρών,
την τρέλα και την πλάνη.
Μελάνι κόκκινο βαθύ,
Όπου βαθειά μες την ψυχή
ο πόνος το ’χει δέσει.
Η αγάπη του δώκε φωνή,
την δύναμη να ανιστορεί,
κι ο έρωτας πεσκέσι.
Να τραγουδά τις ομορφιές,
τα πάθη αυτού του κόσμου
φίλος να ειναι μπιστικός
κι οχτρός κατάδικος μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
