| |
Κάθε βράδι που πλαγιάζω
Τα δικά μου κατσαδιάζω
Που σ΄εδιώξαν μακριά μου
Και ρημάξαν τη καρδιά μου.
Ἠταν σφάλμα μου το ξέρω
Που σ’έχασα και δε σε έχω…
Τωρα σ΄όνειρα σε βλέπω
Σε ζητώ μα δε σε έχω.
Έτσι πέρασαν τα χρόνια
Φθάρηκαν σαν την Ομόνοια
Στέρεψε το σιντριβάνι
Ήμουν νέος και χαϊβάνι.
Σε πεθὐμιες και ιδέες
Θάλασσες και προκυμαίες
Φύγαν νιάτα φύγαν χρόνια
Σαν απαρχαιωμέν' αλώνια.
Στο κρεβάτι μου γυρίζω
Χρόνια, σκέψη χαραμίζω
Εκει εστω είμαστε μαζί
Εγώ στο νου, εσύ στη γη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
