| |
Ακόμα τριγυρνώ στις εσχατιές των ορατών
Στα σύνορα των κόσμων πέρα απ’ το παρόν
Βυθίζομαι στα φωτεινά της μνήμης ενυδρεία
Και την υστάτη θυμάμαι την κυριαρχία
Κάποιας θωπείας που μ'αφυπνίζει εωθινή
Και με κλέβει με γοητείες κι αρπαγή
Με γνωρίζεις τις ώρες της μεγάλης μοναξιάς
Το φώς ποτίζει βαθιά τα χλωμιασμένα μάτια
Ως των φλεβών τα περίκλειστα μονοπάτια
Κι ως τους λαβύρινθους της άχρωμης μου ερημιάς
Με γνωρίζεις που βραδέως και τελείως ωριμάζω
Που περπατώντας στου αοράτου την αιχμή,σπαράζω
Ακόμα τραγουδώ τις διαλεχτές μου προοπτικές
Που ανυπόμονες πιστά με προσμένουν
Να τους χαρίσω τις άφθαρτες στοργές
Και βλέμματα σα χέρια σα χείλη που δεν μαραίνουν
Πέρα απ’ το γήρασμα της σάρκας και τον πόνο
Άθιχτα και πολύτιμα μέσα σε κάθε χρόνο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
