| |
Μετέωρο βήμα η ευτυχία μου, ξεκίνησα μα το έδαφος δεν ακουμπώ
Φοβάμαι τι θα συναντήσω όταν τη γη γευτεί τούτο το εθισμένο σώμα
Λες, ακούς από το βάθος τα φύλλα να θροϊζουν, μα ο άνεμος σιωπά
Μου λες ξύπνα από τον ύπνο αλλά το έρεβος θελκτικό,
Κρυβει την ασχήμια, εξυμνεί τις σκιές και όταν μέσα του βρεθείς αρνείσαι να το εγκαταλείψεις.
Γράψε με άλυκο χρώμα όλες εκείνες τις στιγμές πάνω στο νυχτερινό ουρανό
Ετούτες τις εικόνες που από τον καμβά ξεπηδούν σαν ατρόμητα παιδιά
Βγάλε το φως όπου αγγίζει η παρουσία σου και δείξε μου πως να φτάσω εκεί.
Ακολουθώ μονοπάτι με άστρα στρωμένο που μόνα τους παίζουν κάποιες νυχτιές,
Μα απροστάτευτα δεν τ' αφήνει το μητρικό ένστικτο της σελήνης
Και με το λευκό σεντόνι τα σκεπάζει βραδιές
Και να που χάθηκαν τα μικρά αστέρια, και να που μόνος έμεινα δίχως οδηγό.
Περίμενε καρτερικά καρδιά μου να κάνει το κύκλο της η μάνα της νυκτός
Ώστε στο δρόμο σου να ξαναβρεθώ,
Και στάσου ανυπόμονη κάτω από το φως της ελπίδας μας, χαζεύουμε τον ίδιο ουρανό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
