| |
Μαζεύω ένα ένα τα βήματά μου
μες στη γαλάζια σκόνη έζησα αιώνες
φεύγει αγύρευτη η σκοτεινιά μου
του κοσμου ψάχνω τις καινούργιες Βαβυλώνες
Κοιτάζω ανάμεσα στα κλήματα και τα νερά
το πρόσωπο που τις μέρες μου ανασταίνει
πάλι θα φτερουγίσει στο χάραγμα η καρδιά
βαθύς είναι ο έρωτας που σιγανά ανεβαίνει
Ψηλά και πιο ψηλά στη θέα της ανηφορίζω
ξέχνω μέσα στη δίψα μου τα όνειρα της λησμονιάς
έχει το φώς και τη ζωή το μύρο της να μυρίζω
έχει και τη γαλήνη για τους μόχθους της χαράς
Φτάνω στην αγκαλιά της θεϊκής πατρίδας
τόπος είναι μονάχα ένας το πράσινο παράφορο
και το γαλάζιο ευωδιασμένο της ελπίδας
μικρος ο βαβυλώνειος ουρανός μα το βλέμα του κατάφορο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
