| |
| | Νύξεις-αφανιζω τη δειλία |  | | |
κυλάει σαν τροχός ο καιρός
στο ταξίδι αυτό της ηλικίας
είναι ληστής ο χρόνος και δολοφόνος προπαντός
σαν ξαπλωμένος ζεί πάνω στις πρόκες της προσδοκίας
κι όμως αφανίζοντας τη δειλία
η άνοιξη άσωτη όλο πλαταίνει
της ύπαρξης τ'αγγελικό μονοπάτι ευλογία
η ελπίδα με σφενδόνα την πίκρα εκεί παραβγαίνει
συνήθισα πια τα δαγκώματα των φιδιών
μου ταιριάζει να κρατιέμαι απ'την μεγάλη πληγή
με αποτυπώματα φρέσκα καινούργιων ταξιδιών
τον κόσμο κοιτάζω και ποτίζω την στιγμή
μα πού είναι τ'άσπρο περιστέρι
ο Άδωνις ,η Αφροδίτη και η πομπή τους
στους δρόμους αμολιέται μέρα μεσημέρι
βουΐζει το τραγούδι την επιστροφή τους
που είναι η γυναίκα που γυροφέρνει την αχτή
και ψάχνει τον Αντρέα στους προμαχώνες
με κανίσκια και το χαμόγελο πλατύ
για την αλήθεια και τις μελλούμενες εικόνες
είσαι μέσα βαθιά στην κάθε ματιά μου
αμάραντο κλωνάρι χλωρό και τρυφερό
σαν σάλπισμα εγερτήριο στα έσχατα όνειρά μου
αρχίζει η απαντοχή σαν νιώθω τον καημό
Αγαπάω σαν θνητός μα πόσο και πώς
κάτω εκεί στην αιώνια πατρίδα
αγαπώ και δεν γνοιάζομαι αν είμαι τρωτός
μήτ'ακονίζω μαχαίρι,μήτε κρατάω ασπίδα
ακούω την καρδιά να ουρλιάζει σαν τον λύκο
που πεινάει τις ώρες της αυγής
οδοιπορώ σε μονοπάτια αλλότρια μα ξέρω που ανήκω
και καταλήγω στην κραυγή το φώς της για να δείς
δαγκώνω τα σκοτάδια των ατελεύτητων ωρών
τον εαυτό μου που αδημονεί εξαπατώ
με λόγια στα χείλη των ανεκπλήρωτων ηδονών
με τη φαντασία που στο κορμί σου την ξεκινώ
κι αν έτσι αγαπαω σε τούτο τον τόπο
στ'ακρογιάλια τα δαντελωτά τα σύνορα μικραίνουν
κι ανοίγουν δρόμους στην ψυχή με χρώμα και με κόπο
και τραγούδια της αγάπης που όλο και πληθαίνουν
Ξεριζώνω και μέσα μου όλες τις νύξεις
με το πείσμα του τρελλού ακόμα πασκίζω
να ξεφύγω απο τις λερναίες προσμίξεις
στη νεκρή πολιτεία της πίκρας γυρίζω
με σουγιά και στα χέρια σφενδόνες
εγερτήριο έπαψα πια να σαλπίζω,
ανεβαίνω στα τείχη και στους προμαχώνες
πρωτοστάτης κτυπώ,τα επάρατα ξεσκίζω
σαλταδόρος τσιρίζω τα τάνκς παραβγαίνω
στρατηγός δικαστής το σημάδι το έχω
αφανίζω τη δείλια με βλέμα μαζεμένο
της οδύνης τον πόνο δεν ξέρω ν'αντέχω
Ευαγόρας,Ονήσιλλος,Ζήνωνας ,Κινύρας
ο Γρηγόρης ,ο Ζάκος κι ο Κάραολής
των καιρών αγκωνάρια θεμέλια της μοίρας
μα που νάναι ο Τάσος,ο Μίκλος,κι ο Πατής
δοκιμαζω τη δύναμη και τη θυσία
στα κοράκια ρίχνω σημεία και τέρατα
κολασμένα πουλιά στη νεκρή πολιτεία
που με τρόμαζαν,τώρα τα πνίγω στα αίματα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΛΥΔΙΑ_Θ
07-10-2019 @ 10:50 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | smaragdenia
07-10-2019 @ 16:00 | που είναι η γυναίκα που γυροφέρνει την αχτή
και ψάχνει τον Αντρέα στους προμαχώνες
με κανίσκια και το χαμόγελο πλατύ
για την αλήθεια και τις μελλούμενες εικόνες
είσαι μέσα βαθιά στην κάθε ματιά μου
αμάραντο κλωνάρι χλωρό και τρυφερό
σαν σάλπισμα εγερτήριο στα έσχατα όνειρά μου
αρχίζει η απαντοχή σαν νιώθω τον καημό
Αγαπάω σαν θνητός μα πόσο και πώς
κάτω εκεί στην αιώνια πατρίδα
αγαπώ και δεν γνοιάζομαι αν είμαι τρωτός
μήτ'ακονίζω μαχαίρι,μήτε κρατάω ασπίδα
ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ, ΑΛΛΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ!!!!!
ΑΝ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΠΙΚΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ....
ΥΠΕΡΟΧΟ ΟΛΟ!!!!!
::hug.:: ::hug.:: ::no.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
