| |
Είσαι το πεπρωμένο μου, της μοίρας το γραμμένο
κοντά σου ανασταίνομαι, υπάρχω κι ανασαίνω.
Γυρνάς ζωή ολόκληρη στου νου μου τα λημέρια
κι οι πυρκαγιές στα μάτια σου με καιν σαν αγιοκέρια.
Μεγάλη μοιάζεις θάλασσα κι εγώ σκαρί στη μέση
που και με τις φουρτούνες σου να σε περνώ μ’ αρέσει.
Κάνε τα χείλη σου πηγή να πιω να ξεδιψάσω
με τα φιλιά σου απ’ τη γη στα σύννεφα να φτάσω.
Κάνε το σώμα σου αυγή μαζί σου ν’ ανατέλλω,
ν’ ακούγεται σαν μια κραυγή στο σύμπαν πως σε θέλω.
Την έρμη την καρδούλα μου την άνοιξα για νά’ μπεις
σαν φωτεινή πανσέληνος στη στράτα μου να λάμπεις.
Να νοιώθω την ανάσα σου δροσιά στο πρόσωπό μου
και να σ' αφήνουν ξάγρυπνη τα μύρια σ' αγαπώ μου.
Μεγάλη μοιάζεις θάλασσα κι εγώ σκαρί στη μέση
που και με τις φουρτούνες σου να σε περνώ μ’ αρέσει..
Κάνε τα χείλη σου πηγή να πιω να ξεδιψάσω
με τα φιλιά σου απ’ τη γη στα σύννεφα να φτάσω.
Κάνε το σώμα σου αυγή μαζί σου ν’ ανατέλλω,
ν’ ακούγεται σαν μια κραυγή στο σύμπαν πως σε θέλω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
