| |
[align=center][B][I] Η ιστορία που θα σας γράψω έγινε τη δεκαετία του 80 και είναι πέρα για πέρα πραγματική.
Σε ένα μικρό χωριό του νομού Πέλλας, 200-300 κάτοικοι το πολύ ζούσε η κυρία Ελευθερία.
Η κυρία Ελευθερία ήταν παντρεμένη με τον κύριο Ηλία.
Αλλά η ίδια ένοιωθε σαν χήρα.
Ο κυρ Ηλίας είχε μεγαλώσει στο βουνό με τα πρόβατα και εκεί γύρισε μετά το γάμο.
Είχε μεγάλο κοπάδι όπως σχεδόν όλοι στο χωριό και η δουλειά του ήταν στο βουνό.
Τα πρώτα χρόνια πήγαινε μαζί του και η κυρία Ελευθερία μέχρι που έμεινε έγκυος στο Μήτσο.
Πήραν τότε έναν τσοπανάκο να βοηθάει τον κυρ Ηλία και αυτή δεν ανέβηκε πια στο βουνό.
Αυτός πάλι κατέβαινε σπάνια.
Το παιδί έπρεπε να πάει στο σχολείο, έπρεπε να μάθει γράμματα να μη τον φάνε τα βουνά και τα κοπάδια.
Έτσι η κυρία Ελευθερία εκτός από μητέρα έγινε και πατέρας για το Μήτσο.
Και ο Μήτσος μοναδική της παρέα.
Κάθε Παρασκευή που τελείωνε το σχολείο ο Μήτσος έπαιρνε τα κουμάντα και ανέβαινε στη στάνη με τον πατέρα του.Του άρεσε πολύ στο βουνό με τα πρόβατα πράγμα που εξόργιζε τη μητέρα του.
Είχε άλλα όνειρα για το γιό της.
Κυριακή βράδυ γύριζε ο Μήτσος στο χωριό με βαριά καρδιά.
-Έχει δίκιο η μάνα σου, να την ακούς, να μάθεις γράμματα, τα βλέπεις τα χαίρια τα δικά μου, του έλεγε ο πατέρας του, σαν αγρίμι ζω μακριά από το κόσμο.
Και ο Μήτσος μεγάλωνε και με το σχολείο και τα γράμματα δε τα πήγαινε καλά.
Και από τη μία η μητέρα του στενοχωριόταν, από την άλλη χαίροταν που είχε ένα σκοπό στη ζωή της και μιαα παρέα να απαλύνει τη μοναξιά της.
Και έφτασε η ώρα ο Μήτσος να πάει φαντάρος.
Έπεσε να πεθάνει η κυρία Ελευθερία τόσους μήνες μόνη.
Λιγοστοί γείτονες, λιγοστοί οι κάτοικοι του χωριού, οι συγγενείς σε άλλα χωριά μακρινά.
Και τότε το πήρε απόφαση.
-Δε θα το αφήσω το παιδί να φύγει από το σπίτι ξανά Ηλία.Ούτε στη στάνη ούτε στο βουνό ούτε πουθενά αλλού.
Εδώ μαζί μου.
-Καλά βρε γυναίκα, και εγώ κουράστηκα, θα πουλήσω τα πρόβατα, σπίτι έχουμε, λεφτά έχουμε, την έχουμε τη σειρά μας, δε τα έχουμε ανάγκη πια.Το Μήτσο πως θα τον καταφέρεις μόνο να μείνει στο χωριό?
-Εύκολο είναι Λιάκο μου, θα τον παντρέψω.
Και απολύθηκε ο Μήτσος από το στρατό και γύρισε στο χωριό.
Και όλο ζήταγε η ψυχή του να τραβήξει προς τα πρόβατα.
Η κυρία Ελευθερία έπρεπε να βιαστεί να βρει τη νύφη.
Τελικά όμως αυτό δεν ήταν και εύκολο,
Ο Μήτσος ένας μπουνταλάς ως εκεί πάνω μα αθώος και άβγαλτος.
Δε θα μπορούσε να βρει γυναίκα από μόνος του.
Τα κορίτσια λιγοστά στο χωριό και όσα δεν ήθελαν να φύγουν για Έδεσσα ή Θεσσαλονίκη δεν ήθελαν να παντρευτούν ένα...βλάχο.
Το ίδιο και στα γύρω χωριά.
Είχε πλαντάξει η κυρία Ελευθερία.
Μέχρι που μια γειτόνισσα της βρήκε κάποια.
-Μα βρε Τούλα μου αυτοί είναι γύφτοι.
-Τι λες τώρα Ρίτσα μου, έχουν σπίτι και χωράφια, δε ζουν σε τσαντήρι πια.
-Και η κοπέλα καλή και σεβαστική και βαπτισμένη.
Πήγε η κυρία Ελευθερία, τη γνώρισε τη νύφη, της άρεσε .
Έτσι και αλλιώς μέσω αυτής θα είχε το παιδί της στο σπίτι.
Έγινε η γνωριμία, τα βρήκαν οι συμπέθεροι, γνωρίστηκαν τα παιδιά, ορίστηκε ο γάμος.
Έπιασε έναν έναν τους συγγενείς και τους απείλησε η κυρία Ελευθερία.
-Αν πείτε στο Μήτσο τίποτα για τη καταγωγή της νύφης σας έκοψα τη καλημέρα.
-Μα βρε Ρίτσα μου, αυτός δε θα το καταλάβει?
-Είναι αθώο παιδί ο Μήτσος μου, τίποτα δε θα καταλάβει.
Και τίποτα δε κατάλαβε ο Μήτσος απλά κάποια πράγματα δε του κάθοταν καλά.
-Βρε μάνα, σα πολύ μελαχρινή δεν είναι η Μαρία?
-Προκομένη αγόρι μου, βοηθάει στα χωράφια τους γονείς, την έκαψε από μικράκι ο ήλιος.
-Και οι γονείς της βρε μάνα, παπούτσια στο πόδι τους δε βάζουν ,στρωματσάδα στο πάτωμα κοιμούνται.
-Τι τα θες αγόρι μου,αγρότες άνθρωποι, όλοι μέρα και όλοι νύχτα στα χωράφια, στις καλλιέργειες .
Και είχαν οι γονείς της Μαρίας πράγματι αξιοπρεπέστατες καλλιέργειες χασίς.
Έγινε ο γάμος, πέρασε ένας χρόνος, έμεινε έγκυος η Μαρία.
Γεννήθηκε ο μικρός Ηλίας, τον πήρε στα χέρια του ο Μήτσος, τον κοίταγε.
-Βρε μάνα, πολύ μαύρο δεν είναι το παιδί?
-Γιατί Μήτσο μου, εσύ ξανθός είσαι? σου έμοιασε, φτυστός εσύ μικρούλης είναι λεβέντη μου.
Δε θα άφηνε τίποτα να της χαλάσει την ευτυχία.
Πέρασαν τρία χρόνια, παράτησε και ο παππούς τα πρόβατα, γύρισε σπίτι.
Ο μικρός μεγάλωνε σιγά σιγά.
Ο Μήτσος είχε τις αμφιβολίες του όμως.
-Βρε μάνα, εκτός ότι είναι μαύρο το παιδί, παπούτσι στο πόδι δε κρατάει, ξυπόλυτο και στις λάσπες και στο χιόνι και στα χαλίκια.
-Και δε χαίρεσαι Μήτσο μου?Θέλει να είναι ελεύθερο το παιδί, δε θα κάνεις και έξοδα για παπούτσια συνέχεια.
Πέρασαν άλλα δύο χρόνια και η Μαρία ξαναέμεινε έγκυος.
Αυτή τη φορά ήταν κοριτσάκι.
Ένα πανέμορφο μελαχρινό κουκλάκι.
Που θα έπαιρνε το όνομα της κυρίας Ελευθερίας.
Αυτή πια ζούσε την απόλυτη ευτυχία.
Είχε μαζί της μια μεγάλη οικογένεια.
Κόντευαν Χριστούγεννα όταν τηλεφώνησε η αδερφή της από την Αθήνα.
-Αδερφή θα έρθουμε με το Σπύρο και τον ανηψιό σου να κάνουμε Χριστούγεννα στο χωριό.
-Να ανοίξουμε και το σπίτι , δύο χρόνια κλεισμένο το έχουμε, να δούμε και τη μπέμπα.
-Να έρθετε να σας δούμε, πες και στο Σπύρο όμως όπως τα είπαμε, μη ξεχαστεί και πετάξει τίποτα για τη καταγωγή της νύφης.
-Μείνε ήσυχη Ρίτσα μου.
Παραμονή Χριστουγέννων πρωί και ο βοριάς θέριζε.
Μέσα στο σπίτι το τζάκι φορτωμένο ξύλα έκανε το μεγάλο δωμάτιο να καίει.
Χτύπησε η πόρτα, άνοιξε η κυρία Ελευθερία,η αδερφή της , ο γαμπρός ο ανηψιός φορτωμένοι με δώρα για τα παιδιά και γλυκά.
Αγκαλιές και φιλιά μπροστά στην ορθάνοιχτη πόρτα.
Ο Μήτσος κοντά στο τζάκι νευρικός κρατώντας στα χέρια του τυλιγμένη σε μια κουβερτούλα τη μικρούλα.
-Άντε ρε θειά, κλείστε τη πόρτα, μπείτε μέσα, θα κρυώσει το παιδί.
Τον κοίταξε όλο απορία η θεία του.
-Κρυώνουν Μήτσο μ τα γυφτάκια?
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
