| |
Η μέρα δίνει τη σκυτάλη
Σε μια νύχτα συννεφιάς
Ένα φεγγάρι ξεπροβάλλει
Κι’ είναι φεγγάρι μοναξιάς
Μόνος κι’ απόψε τ’ αγναντεύω
Και του ζητάω να με νιώσει
Μέσα στο φως του σε γυρεύω
Τη μοναξιά μου να σκοτώσει
Μέσα στη νύχτα το φεγγάρι, το πρόσωπο σου καθρεφτίζει
Μέσα στα σύννεφα βολτάρει, και όσα ζήσαμε θυμίζει…
Με ψευδαισθήσεις με κερνά, νιώθω σ’ αγγίζω
Και πριν σου πω πως σ’ αγαπώ, πάλι δακρύζω…
Σαν ξαφνικά πίσω απ’ τα σύννεφα σαστίζει
Μένει εκεί κρύβοντας το δικό σου πρόσωπο
Το χαρακτήρα σου θυμίζει….
Φεγγάρι διπρόσωπο…
Αυτό που κάνει το φεγγάρι
Τον χαρακτήρα σου θυμίζει
Λες στη καρδιά σου να φρενάρει
Και την αγάπη αφοπλίζει
Φοβάσαι μήπως πληγωθείς
Κι όταν για κάποιον κάτι νιώσεις
Θα προσπαθήσεις ν’ αρνηθείς
Σε φυλακή να το κλειδώσεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
