| |
Η ψυχή που πονούσε ως εχτές
τώρα σιγά σιγά μερώνει
κρατάει για σε ,όλες τις πόρτες ανοικτές
Τα μύρια χέρια της σ'απλώνει
Χρώμα δεν έχω να σε ζωγραφίσω
απο τα φρέσκο, τα βιτρώ
προτού τραγούδια να σου τραγουδήσω
θα σου πώς πως σ'αγαπώ
Όλο και τρέμει ένα φιλί
γλυστρά και πάει να στάξει
μοιάζει σαν να χορεύει
τόσο γλυκό κι απο το μέλι πιο πολύ
πιο μαλακό πολύ κι απ'το μετάξι
σα μουσική να ειπωθεί
τα χείλη σου γυρεύει
Κι αφου ριχτώ μες στη μεγάλη σου αγκαλιά
θα βρώ και τα καλύτερα σου μέρη
κι αν χάσω και δεν έχω λαλιά
θα σ'ανάψω το πιο αλάθευτο αστέρι
Κι απ'την καρδιά μου πούχει βουβαθεί
σκαλί σκαλί θ'ανέβει κάποιο αγέρι
ψιθυριστή μια λέξη θ'ανεβεί
που τόσο την ξέρεις και σε ξέρει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
