| |
Άσε με να σε θάψω όπως έχω μάθει
Μοιρολόγια ,χοές ,μαλλιά ξέπλεκα όλο χώμα
Αέρας να σηκώνει σκόνη γύρω μου
Και σα σε κλαίω εκείνος ο φόβος να πλανιέται
Ότι
όσα για σένα κάνω απαγορευμένα είναι
Όμως _ κι εδώ είναι η τραγωδία
Ποιος απαγορεύει στο θάνατο;
Ποιος νόμος ορίζει τον πόνο;
Που γράφτηκε το πρέπει και το μέτρο στο θρήνο;
Θα σε θάψω όπως μού ‘μαθαν
Κι ας ακούω τα ποδοβολητά που πλησιάζουν
Ο χώρος που αρμόζει στον καθένα
Είναι χαραγμένος στη γη
Δεν διαπραγματεύεται, δεν ανταλλάσσεται
Μόνο γίνεται ιστορία, τέχνη
Λευκό μανουάλι της μνήμης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
