| |
| | Μήτε του δειλινού οι καμπάνες, Ν. Χικμέτ |  | | | Καλημέρα φίλοι μου, ένα από τα ωραιότερα ποιήματα που έχω διαβάσει στην ζωή μου. Για σένα Ακρίτα κι` όχι μόνον. | | |
Άλοίμονο, αλοίμονο σε μας, που ξεγελιόμασταν επί τόσους αιώνες!
Κρίμα σε μας, που σα δαδιά καήκαμε, σερνάμενοι σαν ερπετά,
χνάρια για να ξεκρίνουμε μέσα στα σκοτάδια να γονατίσουμε
....................................................................................μπροστά τους.
Ούτε συγχώρεση μήτε ευσπλαχνία μας έδωσε ο ουρανός
και στους σκλάβους που ανυπόφορα μοχθούσαν, δεν εδώσαν
ο Μωυσής, ο Ιησούς κι` ο Μωάμεθ παρά μια μάταιη μονάχα ευχή
κι` ένα ψευδόμενο λιβάνι, τον δρόμο δείχνοντας μυθικών
......................................................................................παραδείσων.
Ούτε τα πέντε ναμάζια, μήτε του δειλινού οι καμπάνες
δεν έσωσαν τους φτωχούς μεροκαματιάρηδες από τα δεσμά τους.
Είμαστε πάντα οι σκλάβοι κι` έχουμε τ` αφεντικά μας πάντα,
κι` ένας τοίχος πάντα που τις καταραμένες του πέτρες μούσκλο
....................................................................................τις σκεπάζει,
έδωσε στα παιδιά του κόσμου δυο είδη πεπρωμένου....
αφεντικά ονομάζοντας αυτά και δούλους τ` άλλα.
Πάντα από τα τραπέζια τα βαρειά από ασήμι των αφεντικών μας,
απ` το κατάλευκο ψωμί κι` από τις κούπες με κρασί γιομάτες,
δεν πέφτει ψίχουλο ψωμί, στάλα κρασί για τον φαμέγιο.
Είμαστε πάντα σκλάβοι και σα βραδιάζη η πάσα μέρα
μόνο ένα ξεροκόμματο έχουμε να κουβαλήσουμε στο σπίτι.
Στη στέγη του σπιτιού μας κλαίει η βροχή την νύχτα,
και μόνο που τον ήλιο καρτερούμε για να μας ζεστάνη,
σαν τ` άρρωστα σκυλιά, που το` να χώνεται κοντά-κοντά στ` άλλο,
τουρτουρίζουμε μες στις κουρελιασμένες μας κουβέρτες.
Με το ινί βαρύ και με τον ασταμάτητο ιδρώτα,
με τον κασμά μας που αδιάκοπα μοχθεί στης γης τα σπλάχνα,
άνοιξεν ασυγκράτητη η καρδιά των μαύρων χωμάτων
κι` όπως γυναίκα νιούτσικη την ώρα του γάμου
στολίστηκε άνθη και κάρπισε το δέντρο που το λένε κόσμο.
Κι` όπως κάτω απ` το δέντρο αυτό πεθαίνουμε της πείνας,
τ` αφεντικά μας τριγυρίζουν δείχνοντας τα δόντια
και δρέπουν τον καρπό απ` το δέντρο έναν προς ένα.
Όλα τ` αφεντικά κι` οι αγάδες κι` οι πασάδες κι` οι εβλαγιάδες
ας` πάνε να πνιγούν στων αιώνιων σκοταδιών τα βάθη.
Στους δρόμους του φωτός των απλών ανθρώπων δεν υπάρχει
παρά μονάχα μια θρησκεία, μια πίστη μόνο κι` ένα δίκιο...
η δουλειά του εργάτη!!
Ναμάζια...οι προσευχές.
.................................................................(.Ούτε τα πέντε ναμάζια, μήτε του δειλινού οι καμπάνες)....το σωστό...
.............................ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ( 1919)
Ήταν μόνον 17!! χρόνων όταν το έγραψε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
smaragdenia
20-11-2019 @ 09:12 | ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΤΟΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΙΩΝΑ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ....::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
20-11-2019 @ 09:30 | Καλοί μου φίλοι αν θα ήθελα να απολογηθώ σε κάποιον για ...γραφές σιδηροδρόμους της οργής! σαν το χτεσινό θα ήταν μόνο σε εσάς, μόνο εσείς που δίνεται την χαρά και την τιμή να μπορώ εδώ σ` αυτή την γωνιά να καταθέτω...τα συκώτια μου.
Δεν επιτρέπω!! σε κανέναν ανεγκέφαλο προστάτη μου, να μου απαγορεύει!! και δεν εύχομαι επίσης να είναι καπνιστής έξω από τον άγιο Σάββα με την μισή ζωή του μέσα να λιώνει από τον καρκίνο και να του απαγορεύουν ! να μην μπορεί ΕΞΩ να καπνίσει ένα τσιγάρο. Εγκληματίες σε βαθμό κακουργήματος και επιζήμιοι για τον τόπο είναι όλοι αυτοί που άφησαν το Νοσοκομείο στο Ρίο στην Πάτρα δίχως καρδιολογική κλινική και πεθαίνουν οι άνθρωποι στον δρόμο, μέχρι την Αθήνα η τα Γιάννενα!! που μετέφεραν....αυτή της Πάτρας...λες κι` ήταν ...πίτσα για ντελίβερι!! Αδαμοπούλου Γεωργία. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | ΒΥΡΩΝ
20-11-2019 @ 09:23 | ::theos.:: ::hug.:: ::kiss.:: | | ταπεινος ναρκισσος
20-11-2019 @ 11:53 | Βαθυστόχαστη και εγκεφαλικά υπέροχη η φιλοσοφία τούτου του
ποιήματος και της εγκαίρου δημιουργίας του ! ! ! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
