| |
Πέτρινα λόγια, ξύλινα, στεγνά, με ήχους αποκοσμους.
Ήμουν, δεν ήμουν, δεν γνωρίζω.
Παρούσα μόνο η στιγμή, γυμνή μες την αλήθεια.
Κι ήτανε μέρα βροχερή...
Με της συνήθειας ντύθηκα τα δεσμά.
Απρόσμενος ο κρότος της διαμάχης.
Βουβή η συνείδηση, έμεινε ενεη.
Κι εγώ που στολιζα το είναι μου με διθυράμβους, τώρα κοιτώ απορημένη των λαθών την εμμονή.
Είναι καλά κρυμμένη, στολισμένη με ψέματα φανταχτερά,φως να την λούζει των δογμάτων το πείσμα.
Ένα βήμα πίσω κάνε στην αναισθησία του εγωισμού.
Πλήθος τα λόγια άνευ ουσίας κι εχάθη ο κορεσμός.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
