| |
Λέξεις πεινούν για το λευκό,
'κείνο που τους δίνει τη φωνή,
να μιλήσουν για τη χαρά,
το όνειρο, το δάκρυ, τη φυγή.
Να ποτίσουν ζητούν την ψυχή,
με το τραγούδι του πιο ΄κει,
που αναπνέει στο διαυγές φως,
που αναβλύζει η άχρονη πηγή.
Κάθε γράμμα ένα άστρο λαμπρό,
που φωτίζει ότι σκοτεινό,
που κάνει μικρό τον ωκεανό,
που δίνει νόημα στο να ζω.
Και σαν τις βάλεις στη σειρά,
σαν τον ήχο που χτυπά η καρδιά,
η σκέψη γονατίζει στο μακριά
που δεν το φτάνει όσο κι αν το ζητά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
