| |
Κόκκινη κλωστή σ'ανεμη η ζωή του καθενός
ξετυλιγεται κυλαει κι έτσι χάνετ’ ο καιρός .
κι είν’η κάθε μιά στιγμή μας στάλα στον ωκεανό
κι όλη ζήση μας σαν νέφος που σκορπά στον ουρανό.
Στην ραστώνη που πλανεύγει πόσες χάνουμε στιγμές
κι όλο γι’αύριο μιλούμε , μα πλανιόμαστε στο χθες .
Κι οι ψυχές μας πληγωμένες γεμισμένες με ρωγμές,
λάμψης φως σαν μπει θυμίζει καλοσύνης πλερωμές.
Μες τη δίνη τω βασάνω πόσες μπαίνουμε φορές
να προσμένουμε αδίκως πάντα τσ’άπιαστες χαρές.
Κέρασε κρασί να πιούμε να μεθυσουμε ξανά ,
τ'αυριο κανείς δεν ξέρει , πίσ’ο χρόνος δε γυρνά ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
