| |
στην επιστροφη περασαμε για λιγο στην ζωνη του λυκοφωτος μονο εμεις η ομιχλη το φεγγαρι οι τρυπες στην ασφαλτο η σιωπη εσταζε αγριο μελι στο κουφαρι της ζωης μπροστα. και η αισθηση της ανυπαρξιας -μονο εκκωφαντικη και βαρια δεν επεφτε- σε απολυτη ερημια, πως δεν ειμαι μονη. πως μοιραζομαστε την ιδια γη, με αλλα πλασματα, την ιδια στιγμη. επειτα, βγηκαμε -σαν να μην μπηκαμε ποτε- απο ονειρο απτο στο καθαρο απο ορατοτητα γνωστο κι ανοικειο δρομο στον δρομο μου. μ'ενα δωρο σε ολο το σωμα που τα χερια δεν μπορουν να κρατησουν. μα να συγκρατησουν σαν αγιο δισκοποτηρο. παντελης γαληνη κι ελλειψη κενου μαζι. πακετο. υγεια θαρρω την δινει αποκλειστικα η Αγαπη και τον νου μας, δεν ζουμε μονοι. κανεις βαθυτατα μεσα του, δεν αφηνει πτωματα πισω του, στον δρομο του. χρονια καλα κι ας ειναι, και πολλα. ΖΩντανα να ειναι..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
