| |
Το μοιρολόι μιας μάνας
Γιε μου καλέ γιε μου χρυσέ παιδί μου λατρεμένο
Δεν απαντάς που σου μιλώ πονώ κι’ αργοπεθαίνω.
Έχεις τα μάτια σου κλειστά κι’ εγώ σε χαϊδεύω
Κοιτάζω όλους γύρω μου κι’ απάντηση γυρεύω.
Γυρεύω κάποιο να μου πει και να μου εξηγήσει
Τον πόνο που έχω στην καρδιά ποιος μπόρει να τον σβήσει;
Δεν σβήνει με παράσημα με δάφνες κι’ ομιλίες
Που λένε οι πολιτικοί παιδί μου στις κηδείες.
Μου δώσανε παράσημα και ρούχα ματωμένα
Κι’ εγώ υψώνω τη φωνή και λέω απεγνωσμένα
Μη φέρνετε παράσημα σε τούτη την κηδεία
Σπάστε τα όπλα του στρατού και κάντε τα εργαλεία.
Εγώ δεν γέννησα παιδί ήρωα να τον κάνω
Και στο πεδίο των μαχών μια μέρα να τον χάνω.
Σπάστε τα όπλα που σκορπούν το θάνατο στον κόσμο
Κι’ απλώστε πάνω εις τη γη τριαντάφυλλα και δυόσμο.
Θέλω του γιου μου το φιλί απ’ το γλυκό του στόμα
δεν τον εθέλω ήρωα για να τον φάει το χώμα.
Δεν θέλω εγώ παράσημα στου γιου μου την κηδεία
ο κάθε πόλεμος ντροπή μας φέρνει κι’ αηδία.
Γιάννης Μαυρόγιαννος
Από την Ποιητική μου Συλλογή
2ο-1-2020
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
