| |
Μα δεν στοχάστηκαν ποτέ, -Έστω από ανάγκη-,
αν πρώιμα υπερέβησαν της `λήξεως την μέρα`;
Αόμματα και αφελώς, το μέλλον ατενίζουν,
το μέλλον τους αμήχανοι ειρωνικά χλευάζουν,
αρνούμενοι τη σύμπραξη παρέα με το νέο,
του Πάρη οι υπήκοοι, μάχιμοι κι αυλικοί.
Η Ελένη νύμφη φθίνουσα, άσχημη και παρθένα,
δεν εξιδανικεύετε μ` εις τους Θεούς σπονδές,
του Ίλιου την άλωση γι ανύπαρκτη την έχουν,
γευόμενοι πικρούς λωτούς στης Κίρκης το νησί.
Ιλιάδας διακωμώδηση η κάθε παρουσία,
μη επική κι ανούσια, στον έκαστο μπερντέ,
αντί στην ανακούφιση της χειμερίας νάρκης
ξοδεύονται ολοταχώς στου Αχέροντα τη κοίτη.
Δέσμια η αγέλη τους, με ίχνη πανικού,
των πράξεων,των ευθυνών και της αποτυχίας,
μπαίνουνε σε Λαβύρινθο χωρίς καν την αβάντα
του μίτου της πριγκίπισσας -που λένε Αριάδνη-...
Υμνούν, τον πια ακέφαλο του Μίνωα Υιό.
///////////////////////////////////////////////////
Τώρα και το ποίημα του Ivan Andreevich Krylov.
Ένας χωριάτης κάποτε τις χήνες του`χε πάρει
και πάει τις για πούλημα στης πόλης το παζάρι.
Κι έτσι, καθώς βιαζότανε για τον προορισμό του,
δεν ήταν και πολύ λεπτός σ` όλο το φέρσιμό του.
Συχνά-πυκνά, βαρώντας 'τες με ένα μακρύ καλάμι,
τους θύμιζε τι έπρεπε η καθεμιά να κάνει.
Μα 'κείνες, που σε ζόρισμα δεν ήταν μαθημένες,
αδιάκοπα ξεφώνιζαν και σκούζαν οι καημένες!
Γι΄αυτό και σαν απάντησαν στο δρόμο έναν διαβάτη
παράπονα αρχίσανε να λέν για τον χωριάτη:
- "Για κοίτα πώς μας φέρεται και πώς μας βασανίζει
τούτος όπου πολύ σκληρά τη μοίρα μας ορίζει!
Ποιος τό 'λπιζε, ποιος τό 'λεγε να καταντήσουμ' έτσι
εμείς, που καταγόμαστε από τρανό κοτέτσι!
Εμείς, π` ενδόξους έχουμε προγόνους μας εκείνες
τις θρυλικές κι ασύγκριτες Καπιτωλίου χήνες,
που κάποια νύχτα σώσανε την αιωνία Ρώμη
και τις τιμήσαν με γιορτές και τις τιμούν ακόμη!"
- "Μας εσείς γιατί γυρεύετε να σας τιμούνε τώρα;",
ρωτά ο διαβάτης. "Τι καλό, εκάνατε στη χώρα;"
- "Οι πρόγονοί μας..." - "Ε, καλά. Αυτά τά 'χω διαβάσει,
στην ιστορία μας αυτα, για πάντα έχουν περάσει.
Πέστε μου εσείς ποιο κάνατε κατoρθωμα μεγάλο;"
- "Οι πρόγονοί μας έσωσαν τη Ρώμη. Θέλει κι άλλο;"
- "Μα εσείς, εσείς τι κάνατε, τιμές για να ζητήστε;"
- "Εμείς? ... ως τώρα, τίποτα." - "Τότε λοιπόν αφήστε
ήσυχους τους προγόνους σας,τους τάφους τους τιμίστε.
Εκείνοι αυτό που πράξανε, αυτό κι απολαβαίνουν.
Μα εσείς, κυράδες μου, θαρρώ πως θά ΄στε τιμημένες
σαν θά 'στε παραγεμιστές,καλά ξεροψημένες!"
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
