| |
[I]
Και το γυαλι αναμεσα μας καποτε
ενα σχημα ηταν μονο, λογου..
τωρα που'γινε κι αυτο υλη απτη
το "σαν σπασει το γυαλι δεν ξανακολα "
ειναι, δεν νομιζεις κι εσυ;
ετσι ο καιρος του που πια ειναι
να μπορεις μονο, να το συντριβεις..
χαρα να δωσεις αντι να το ξανα κολας
-και να κολας στην βιτρινα ως μες στην βιτρινα να μενεις-
χαμογελο ως και στ' αυτια σου
αντι λυγμο ξανα, ξανα αιμοραγια..
Ναι, διχως δισταγμο διχως πισωγυρισμα
ανετα ξελαφρωνω, αυτο το τραπεζακι αντικρυ μου
-και φθηνο να μην ηταν-
απο τον πυργο ελεγχου..
και το ενεργο ακομη πληκτρολογιο μαζι
με ολα τα ψοφια ποντικια ακομη
μεσα στο συρταρι..
Και που βλεπομαστε
μηπως αγγιζομαστε;
Ακομη κι ωραια ψευδαισθηση
εχει κι αυτη τα ορια της..
αυτη δεν τρεμει μην χαθει.
μα ο,τι αθεατο φιλα τον ωμο σου
ο,τι αοσμο ξαφνου μοσχομυριζει
η αισθηση της ερημιας στο πλαι σου
η σκια φευγαλεα απο μπροστα σου
και την εξαφανιζει και σε ζεσταινει
ό,τι παλι σαρκα με οστα παιρνει κι ανοιγει
βουλωμενες αισθησεις.
Ψεμα και αληθεια δεν ειναι..
Οπως το λαθος και το σωστο δεν ειναι
κι απομενει καρφωμενο στο μυαλο των σπιρτων
για να μπορουν να δικαζουν οσοι πιστευουν
πως μπορουν να απονεμουν την δικαιοσυνη
στους ιδιους τους ως τους θεους που χτιζουν..
Ετσι, για μεσο και μονο,
περι σπασμων και εστιασης
στα απαραδοτα εδαφη της ψυχης
ασυζητητι παλι τον χτυπο να ακουω
μιας παλαιας, γραφομηχανης..
την λαλεουσα σιωπη
την οξυτητα του νευρου
το κουδουνισμα του ελιγμου
πανω στην στροφη!
την ταχυτητα που απογειωνει ο μοχλος
το τοπιο που αλλαζει
- οχι με ενα enter.. που αν κοιτας με τις ωρες
δεν σου κανει αισθηση να το χαιδεψεις
ποσο δε να το ζεστανεις! -
τις αφηνιασμενες αισθησεις ναι..
τα ξεφρενα φρενα λυμενα κι αβλαβη
του απολυτου αυτου ερωτα..
το τυφλο του συστημα, ερωτας
τα ακροδαχτυλα σου ματια
που βλεπουν κι εναν τυφλο βοηθαει..
την απερριτη του μνημη, που δεν λεω επιλεκτικη
καθως αλλη σαν αυτη, επιλογη δεν ειναι..
Δεν ειναι λιγο το δελεαρ
να σιμωνεις κοντυτερα στην φυση..
μα και ποσο πολυ σαν πλεονασμος
σαν ξεμακραινεις να την σβηνεις πρωτα, απο μεσα σου..
βλεπεις το παλαιο, σε βγαζει καρφι
αν δεν ειναι μεσαιωνικο
απο το σκοτεινο δασος στο ξεφωτο..
Και βλεπω ηδη τις γατες να μπλεκονται στα γραμματα
να ανακατευουν τα λεπτα, και αλυγιστα μεταλλα..
να μουτζουρωνονται στην χαρα καταχαμα σαν παιδια
και γω τι καλα! να μην μπορω να σταυρωσω ενα γραμμα
ουτε ενα φυλλο στον κυλινδρο..
και στην μαυρη ταινια, νωπη σαν αιμα, μητε μια λεξη..
αυτο κι αν ειναι ζωή ανευ καρμπον παρακαλω
μια στιγμουλα ενα στιγμα..
Ναι, τον θελω αυτον τον ερωτα
κι 'μαι- στο εξωτερικο του μονο μην κολλατε
θαν' αδικος ο κοπος σας..
Θα 'ρθει κι ο καιρος που θα λεμε
"το γυαλι αναμεσα μας καποτε"
μα οσο μας αρεσει το "Θα"
σκουριαζει και το ονειρο οσο ειναι
το παραδεισιο πουλι αλαργευει να σωθει
απο τα φτερα που βλεπει να 'ρχονται σπασμενα
κι ειμαστε φτιαγμενοι απο χρονο..
ή που τελειωνει ή που δεν υπαρχει
-Τι λες;
-το γυαλι αναμεσα μας καποτε ματια μου
-τσιμπα με, μην εισαι ονειρο!
- σε φιλω ξανα και ξανα ονειρο εντος μου..
-ξερεις, ολα τα εμψυχα στην γη
εχουν κι αλλες μορφες να δωσουν..
-ναι, μπορουν να γινουν κι ανθρωποι
ονειρικοι χαρα μου..
-Πολυ μιλας..
-ααα! τωρα αυτο το παιρνω περισσοτερο σαν ηχω
μαλλον κατι θ' αλλαξε στο υφος μου
ισως και να το χρωσταω στην σιωπη που με εξεθετε στην φλυρια
μα και τοτε ακομη προτιμουσα να πεφτω στο γαλα σαν την μυγα
απο τοτε να γραφω μαθαινω
και ετσι θα συνεχισω θαλασσα μου..
-Αυτη ειναι τελειως του πεταματου βρε Γιουλη μου..
-και εμεις τελειως για πεταμα
τρελε μου, κι απλανη αστερισμε μου..
ασ' τους αλλους στην αξια τους..
εμεις χορευουμε κι αναμεσα τους
αναμεσα σε στηλες αλατος και αγαλματα
και δεν ειναι ψεμα το πως εξαφανιζονται..
-Η γη γυριζει..
-Η γη γυριζει..
[I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
