| |
Δε διώχνω πια την μέρα με σκοτάδι
Σκοτώνω ότι μ’ άφησες εσύ
Το γέλιο, τα μαλλιά κι ένα σου χάδι
Απλώνουν την καρδιά μου στο χαρτί.
Αφήνομαι σα γλάρος πληγωμένος
Πετώ και τη σκιά σου αναζητώ
Δεν πνίγομαι μα νιώθω προδομένος,
Δε θέλω από το μύθο σου να βγω.
Έφτασε η μέρα που δε ζω, μα πρωταγωνιστώ
Στο έργο το δικό σου
Ορθός και άφωνος κοιτώ, δε νιώθω πια ούτε πονώ
Πιονάκι αισθάνομαι δικό σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
