| |
Ειναι στιγμες
στις οποιες στεκεσαι
και αναρωτιεσαι γιατι ο χρονος
αυτο το θολο ποταμι,
γεματο δακρυα και πικρη γευση
γεματο γελιο και στιγμες γαληνης,
αλλα κυριως γεματο με ζωη,
γιατι ολα γλιστρουν στο προσωπο μου
σαν ασημι δακρυα
απο τα ματια τυφλου τροβαδουρου,
που με την βραχνη του φωνη
μου θυμιζει το παρελθον,
δειχνοντας μου ενα μελλον
αβεβαιο.
Αν και ελκυστικο
σαν αχτιδες ηλιου
πανω σε χρυσο υφασμα
νεογεννητου αγγελου.
Αλλα το παρελθον μου
με εχει ξεχασει
στριμωγμενη σε μια γωνια
στον ναο της Αιωνιοτητας,
εκει που τα ονειρα πεθαινουν,
εκει που ο καημος πονα.
Εκει που η αγαπη ανασαινει
τον αερα του πεπρωμενου
πανω σε ενα γαλαζιο μεταξενιο παρον.
Το παρον του παρελθοντος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
