| |
Έχω χαθεί μες στ’όνομά σου που σ’άλλους καιρούς με πάει
Έχω κρυφτεί στο γέλιο σου που αυγή και μελωδία στάει
Απ’τα ψηλά του καημού που μέσα του κοιτιούνται οι ουρανοί
Μ’αντρίκια πρωτονόητη ηδονή
Άντρας,ξωμάχος ποιητής μ’ένα παλμό
Τον έρωτα σου ψάχνω ,πότε ν’αξιωθώ
Ένα ντελίριο απο ακέρια μύρα
Ορίζει αγνάντια μου τη μοίρα
Δεν έχει ανάγκη απ’του φεγγαριού το παγωμένο μέλι
Ξεσκάει στο μέτωπο,στα χέρια ,σ’όλα μου τα μέλη
Ανοίγει τις φλέβες μου,στο αίμα ταξιδεύει
Δέχεται τις νωπές σπονδές μου,δεν κιοτεύει
Είσαι κιόλας εκεί στις ριζιμιές του αιθέρα
Πάνω απ’του κόσμου τις γραμμές να γαληνεύεις τον αέρα
Σκύβω μπροστά σου ακόμα μια φορά ευλαβικά
Να ξεσκεπάσω γύρω μου τα θεία σου μυστικά
Στον ίσκιο σου να βρώ και ν’αγκαλιάσω την Ελλάδα
Σκέψη που με κατρακυλάς,τρελλή χιονοστιβάδα
Γιατί και που αλλού μπορεί ο άνθρωπος να γείρει
Παρά στη μυστική σου αρετή ,στο ξέχειλο σου πανηγύρι
Πλάστρες φωτιές σα σύννεφα ο κόσμος να γεμίσει
Πόθος αλύγιστος σαν τα σφοδρά μελτέμια να φυσήσει
Και να σε νιώσω πιά σα μιά πηγή στα στήθη
Στα μαγικά σου χέρια να χαθώ στου καημού τη λήθη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
