| |
| | Τρικλίζοντας |  | | |
Μα δεν είμαι άνθρωπος,ουτε ποιητής ,δεν έχω ούτε φωνή
Δεν είμαι παρά μόνο ένας γύψινος σπασμένος παλμός
Στο δάσος των ανασασμών,στου κόσμου τη χλαλοή
Απ’τη μέρα που με μαστιγώνει αψύς ο καημός
Δεν ξέρω κόσμο,δεν ξέρω ταόνειρα τον χλευασμό
Το κορμί μου ταλαντεύεται ανάμεσα σ’αντίθετες ισορροπίες
Γυρνώ ξαναγυρνώ να βρώ αυτο που ψάχνω να βρώ
Τρικλίζοντας και σκουντουφώντας σ’ατέλειωτες νοσταλγίες
Καιρός πια ναμάθει το φεγγάρι στη μεγάλη έρημη πλατεία
Κι αυτή η νύχτα που ακονίζει το μαχαίρι
Δίχως όριο κοφτό μ’ουρλιαχτά και μανία
Πως αυτό που αναζητώ θάχει στόχο,θάχει φτερά σαν περιστέρι
Έρχετα,έρχεται στου προσκεφάλου τις σιωπές
Φωτεινό σημάδι που γεμίζει τον αγέρα δίχως πυξίδα
Έρχεται απ’των κυμάτων τις αιώνιες εσχατιές
Ξεχύνεται στις πάχνες των ματιών μου που ζητάνε ελπίδα
Καινούργιο παντοτινό πέταγμα πάνω απο κοίτες αδειανές
Επιτέλους φτάνει μέσα μου,ανθισμένος ουρανός
Με σμάρια φρενιασμένα και ζεφύρων συντροφιές
Έρωτας δίχως αρχή και τέλος,έρωτας ορατός
Ανθοφορίες δροσιάς σκεπάζουν τ’όνειρό μου
Κάτω απ’τον βαθύ τους ίσκιο αναμετρώ τη ζωή μου
Η χαρά στεφανώνει ξανά το πληγωμένο μέτωπό μου
Βυθίζει τα κλωνάρια της και τα φυλάει πιο κάτω απ’τη ψυχή μου
Μη μ’εγκαταλείψεις ποτέ αγαπημένη,μόνο στα βάσανά μου
Τραγούδησε μου,με τ’αγνά σου χείλη την ουράνια μελωδία
Μίλησε λόγια τρυφερά στη δόλια καρδιά μου
Κι αποκοίμησε της άδηλης μου θλίψης την αγωνία
Μπορείς αγάπη να σώσεις τον μαύρο μου ουρανό
Να μου βάλεις στο χέρι το μεγάλο κλειδί
Που ανοίγει στο δικό σου μακρυνό ιδανκό
Στη δική σου ζαφειρένεια ,ήσυχη ανατολή
Ακούω τα εξαίσια συντριβάνια της αυλής σου
Τη λεπτή,γλυκειά τρίλια των αηδονιών σου
Γεύομαι το πυκνό μέλι της φωνής σου
Κι ονειρεύομαι τη δροσιά των πυρετών σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Κων/νος Ντζ
20-03-2020 @ 12:19 | Μα δεν είμαι άνθρωπος,ουτε ποιητής ,δεν έχω ούτε φωνή
Δεν είμαι παρά μόνο ένας γύψινος σπασμένος παλμός
Στο δάσος των ανασασμών,στου κόσμου τη χλαλοή
Απ’ τη μέρα που με μαστιγώνει αψύςο καημός
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | smaragdenia
20-03-2020 @ 12:39 | Η χαρά στεφανώνει ξανά το πληγωμένο μέτωπό μου
Βυθίζει τα κλωνάρια της και τα φυλάει πιο κάτω απ’τη ψυχή μου
Μη μ’εγκαταλείψεις ποτέ αγαπημένη,μόνο στα βάσανά μου
Τραγούδησε μου,με τ’αγνά σου χείλη την ουράνια μελωδία
Μίλησε λόγια τρυφερά στη δόλια καρδιά μου
Κι αποκοίμησε της άδηλης μου θλίψης την αγωνία
Μπορείς αγάπη να σώσεις τον μαύρο μου ουρανό
Να μου βάλεις στο χέρι το μεγάλο κλειδί
Που ανοίγει στο δικό σου μακρυνό ιδανκό
Στη δική σου ζαφειρένεια ,ήσυχη ανατολή
ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!!!!!!!!!
ΤΙ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙ
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΝΕΟ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟ!!!!!!!!!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠ΄ΟΛΑ........ ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Σώτος.Π.
20-03-2020 @ 13:30 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | aridaios
20-03-2020 @ 21:07 | Μπορείς αγάπη να σώσεις τον μαύρο μου ουρανό
Να μου βάλεις στο χέρι το μεγάλο κλειδί
Που ανοίγει στο δικό σου μακρυνό ιδανκό ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
