Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Χωρίς παραμύθι
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130171 Τραγούδια, 269315 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Χωρίς παραμύθι
 
Τόσο καιρό π’ έχω να γράψω παραμύθι,
μάλλον μεγάλωσαν του κόσμου τα παιδιά,
έμεινε μόνο το κουκί και το ρεβίθι,
κάπου στου χρόνου τα ατέλειωτα σκαλιά.

Έγιναν γέροι κι όλοι οι επαναστάτες
μείναμε μόνα, τα μεσήλικα παιδιά
πλέον γεμίσαμε, τον κόσμο αυταπάτες
και την αγάπη, έχει νικήσει η μοναξιά.

Μ’ ένα τσιγάρο, με καφέ και καταχρήσεις
δε περιμένω, τη χρυσή την εποχή
αν στο χωράφι μου δε σπείρω, να θερίσω,
πως να χαράξει μια καλύτερη ζωή;

Μόνο η σάρκα, το στομάχι και ο πόνος
μας καθορίζουνε σε κάθε επιλογή
έμεινε αδύναμος, καθένας μας και μόνος
δώσαμε όνειρα, για αντιπαροχή.

Οι ποιητές πια δε μιλάμε με εικόνες,
γιατί δεν βρίσκουμε το χρώμα στη ζωή
σα μια ασπρόμαυρη ταινία, φόντο γκρίζο,
είναι η τάση στη δική μου εποχή.

Φταίω εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη,
έπρεπε να ‘χα παραμύθια να σας πω,
να μεγαλώσω τα παιδιά με καλοσύνη,
κι έτσι να αλλάξω, αυτό το κόσμο, όσο μπορώ.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 7
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες,Κοινωνικά & Πολιτικά
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ο χρόνος μετριέται σε στιγμές... η γνώση σε εμπειρίες
 
Αγιοβλασιτης
15-04-2020 @ 12:13
ανεξαντλητη η έμπνευση Σταμάτη ..
και αξιολογη πάντα ..
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
smaragdenia
15-04-2020 @ 15:39
Οι ποιητές πια δε μιλάμε με εικόνες,
γιατί δεν βρίσκουμε το χρώμα στη ζωή
σα μια ασπρόμαυρη ταινία, φόντο γκρίζο,
είναι η τάση της δικής μου εποχής

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΜΑΥΡΕΣ ΚΑΙ ΑΡΑΧΝΕΣ
ΑΣ ΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΣΤΑΜΑΤΗ
ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ........ ::yes.:: ::hug.:: ::yes.::
Μπόσινας Νίκος
15-04-2020 @ 21:48
Υπέροχο!
Γιάννης Κατράκης
16-04-2020 @ 02:11
Φταίω εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη,
έπρεπε να ‘χα παραμύθια να σας πω,
να μεγαλώσω τα παιδιά με καλοσύνη,
κι έτσι να αλλάξω, αυτό το κόσμο, όσο μπορώ.

Πραγματικά υπέροχο Όλο !! Σταμάτη...Μπράβο σου ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Κων/νος Ντζ
16-04-2020 @ 07:51
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
-Ειρήνη-
16-04-2020 @ 09:19
Την ανάγκη για παραμύθια την έχουμε όλοι κι ας μην το καταλαβαίνουμε ή κι ας μην το παραδεχόμαστε, άλλωστε και η ίδια η λέξη το λέει (παραμυθία=παρηγοριά). Ωραίο το ποίημά σου, Σταμάτη, εύχομαι το επόμενο που θα γράψεις να είναι παραμύθι (κι ας είναι και για μεγάλους)!
zari.kardias
17-04-2020 @ 01:37
Τόσο καιρό π’ έχω να γράψω παραμύθι,
μάλλον μεγάλωσαν του κόσμου τα παιδιά,
έμεινε μόνο το κουκί και το ρεβίθι,
κάπου στου χρόνου τα ατέλειωτα σκαλιά...
Παράξενα συγκινητικό!!! ::yes.:: ::up.::
...εύχομαι να μπορείς να γράφεις
& τόσο όμορφα παραμύθια ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο