| |
Μάϊκ Χίτζ
24-04-2020 @ 09:34 | https://www.youtube.com/watch?v=Nv4NvIpUPKQ | | Κων/νος Ντζ
24-04-2020 @ 14:45 | ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | Αγιοβλασιτης
24-04-2020 @ 15:33 | Πολύ ωραίο Μάικ..
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | malkon64
24-04-2020 @ 18:28 | Ωραιότατο ..................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::up.:: ::theos.:: ::theos.:: | | -Ειρήνη-
25-04-2020 @ 10:07 | Πολύ όμορφο, Κωνσταντίνε! Το διάβασα και το ξαναδιάβασα. Κατά τη γνώμη μου αυτό που του ξέφευγε ήταν η αίσθηση της ζωντάνιας, ίσως και η χαρά. Δυνατή η αντίθεση ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην επιθυμία (σκοτάδι και σιωπή/φως και ήχοι). "τα δέντρα σώπαιναν", "ώρες που να κυλούν καμπανιστές":πόσο όμορφες εκφράσεις! Και μετά έρχεται ο κεραυνοβόλος έρωτας στο πρόσωπο της όμορφης κοκκινομάλλας και τ' αλλάζει όλα και μεταμορφώνει τον κόσμο στα μάτια του, τον κάνει άνοιξη... και μαζί του φέρνει τη ζωντάνια, το φως, τους ήχους και τη χαρά.
Ήρθε.
Και φώτισε την καταπακτή μου.
Κι' έγινε φως.
Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω.
Ένα μόνο ξέρω
Πως έχασα τη γη.
Μ. Λουντέμης | | -Ειρήνη-
26-05-2020 @ 13:41 | Δυο σκέψεις ακόμα... ίσως η κοκκινομάλλα είναι η πιο βαθιά του επιθυμία, όλα τα φωτεινά πράγματα που θα ήθελε να έχει και δεν έχει... κι είναι τόσο έντονη που παίρνει υπόσταση μπροστά του, γίνεται απτή, χειροπιαστή... ή θα μπορούσε να είναι η έμπνευση που τη συναντά και του αλλάζει τον τρόπο που βλέπει τα πάντα... και λογικό είναι να είναι ευτυχισμένος που τη γνώρισε (αν και υπήρχε μέσα του ήδη...) αφού τώρα είναι η δική του άνοιξη ακόμα κι όταν έξω είναι χειμώνας... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
