| |
-Ξέρεις τι είναι το χειρότερο μέσα στην καραντίνα;
Όταν συνειδητοποιείς ότι όλες οι συνευρέσεις μας στα «στέκια» μας, τα πάρτυ μας, οι συναυλίες , τα φεστιβάλ μας, οι πορείες μας, ΔΕΝ θα ξαναγίνουν.
Τα πρόσωπά μας, οι φωνές μας, ΔΕΝ θα ξανασμίξουν
Τα χέρια μας, τα μπράτσα μας, ΔΕΝ θα ξαναπιαστούν
Οι αγκαλιές μας και οι χοροί μας ΔΕΝ θα ξανακλείσουν
Οι ματιές μας, ΔΕΝ θα ξανασυναντηθούν
Τα φιλιά μας, πλέον, ΔΕΝ θα απαντηθούν
Η παλάμη μου δεν θα προσπαθήσει να ακουμπήσει ξανά το πρόσωπό σου…
Τα είδωλά μας, δεν θα ξαναλάμψουν επάνω στη σκηνή σαν διάττοντες αστέρες Και τα τραγούδια μας, δεν θα συν-τραγουδηθούν…
Τα σώματά μας, δεν θα ξανακολυμπήσουν μαζί ούτε στην θάλασσα, ούτε στον ωκεανό των συναισθημάτων μας.
Οι δουλειές που κάναμε μαζί, δεν θα τελειώσουν.
Τα ταξίδια μας, δεν θα γίνουν…
Οι τυχαίοι χαιρετισμοί στο πλοίο με γνωστούς –που κάποτε βαριόσουν , δεν θα υπάρξουν…
Και εκείνη την μπύρα που πίναμε μαζί στο κατάστρωμα, αγναντεύοντας τα κύματα, δεν θα τη γευτούμε…
Τα τυχαία αγγίγματα με κόσμο στο μετρό δεν θα ξαναυπάρξουν, οι χειραψίες θα περιοριστούν.
Τα παγκάκια και οι δημόσιοι χώροι θα πρέπει να απολυμανθούν,
και τότε ποιος θα ξαναζωγραφίσει εκείνη την καρδιά με τα αρχικά μας;
Οι παρέες μας, θα μικρύνουν…
Οι μαζώξεις μας, θα μικρύνουν…
Οι τράκες απ’ τα τσιγάρα μας, θα ελαττωθούν …
-Και τότε πώς θα μπορέσω να σου ξαναζητήσω να μου στρίψεις ένα τσιγάρο;
Τα σχήματά μας, θα δυσκολευτούν,
Και οι σχολές μας, θα αδειάσουν…
Τα παιδιά που θα ‘παίζαν αμέριμνα στους δρόμους, τώρα θα δειλιάζουν…
Και οι εραστές, και αυτοί…θα το ξανασκεφτούν…
Οι γυναίκες στο σπίτι, θα αρχίσουν να τρομάζουν…
Να βαραίνουν, να μην αντέχουν το βάρος της φροντίδας τους
και του εγκλεισμού τους.
-Αν είναι «τυχερές» βέβαια και ο δικός τους, κάνει πολλές βόλτες –και ξεσκάει…
γιατί ξέρεις, έτσι δήλωσαν οι προστάτες αυτού του τόπου…
Πως αν είναι να τις χτυπήσουν, καλύτερα οι άντρες να εκτονώνονται κάπου αλλού…
Τα σύνορά μας, θα αργήσουν να ξανανοίξουν –όχι πως ήταν Ανοικτά ποτέ…
Τα παιδιά της γης, θα αρχίσουν να πεινάνε, να διψάνε…
για μόρφωση κι ψωμί – ζωή κ’ ελευθερία…
Οι έφηβοι, δεν θα κρατιούνται και τα στομάχια τους,
θα αρχίσουν να ξερνάνε, πεταλούδες, ζάναξ και αλκοόλ…
Τα προφυλακτικά, θα γεμίσουν άδεια σπέρματα και βουβές ηδονές.
τα σεντόνια, θα αρχίσουν να κιτρινίζουν-ποιος και γιατί να τ’ αλλάξει και αυτά;
Τα τετράδια-ευτυχώς- θα γεμίσουν
με προσωπικές οπτασίες και κραυγές.
Τα παράθυρα, θα αρχίζουν να γεμίζουν και αυτα…
Με τραγούδια, γεράνια, γάτες και ποιητές…
ΌΛΟΙ θα προσπαθούν να επικοινωνήσουν, και θα μετανιώσουν τις στιγμές που μπορούσαν και δεν το έκαναν.
Τα chatrooms, θα γεμίσουν, μα το βιβλίο δίπλα απ’ το κρεβάτι θα περιμένει, άδειο.
Το κρεβάτι θα παραμένει άδειο.
Τα ηλιοβασιλέματα στα νησιά θα σταματήσουν
-γιατί ποιος ήλιος πέφτει στην καλντέρα αν δεν έχει κοινό;
Τα ψάρια στο βυθό, θα απηυδήσουν,
πάντα τους ενοχλούσε ο κόσμος και το ψάρεμα, μα τώρα πώς θα τραγουδήσουν και αυτά το κύκνειο άσμα τους;
Τα μονοπάτια που οδηγούσαν στις παραλίες μας, θα κλείσουν-απ’τα αγκάθια και τα αγριόχορτα, αφού κανείς πια δεν θα τα περπατάει…
Μόνο το φεγγάρι, θα στέκεται εκεί, σιωπηλό όπως πάντα,
παρηγοριά σε όσους, δεν έχουν άλλον να δουν…
Τα παραδοσιακά γλέντια μας, θα ξεχαστούν
Και τα γλυκά μας, θα μπουν στην φορμόλη.
Όσοι πηγαίναν για σεζόν, θα μπουν στην φορμόλη!
Οι καλλιτέχνες, θα μπουν στην φορμόλη!
Οι γιατροί, πότε θα ξεκουραστούν;
Και οι άρρωστοι με τις οικογένειές τους, πότε θα ανταμώσουν;
Μέχρι και ο Χριστός -κουράστηκε δεν θα αναστηθεί για φέτος…
Και η πορεία του Επιταφείου, αυτή η βαθιά παγανιστική γιορτή, δεν θα γίνει…
Η κάθαρση για φέτος, δεν θα υπάρξει… και η λύτρωση, δεν θα έρθει…
Έτσι κι αλλιώς, η συμφιλίωση με το θάνατο, έχει ήδη συμβεί.
Η αποκαθήλωση έχει ήδη γίνει.
Ό,τι ιερό και όσιο έχει ήδη αποκαθηλωθεί…
Και ειδικά αυτό το «αόρατο χέρι»
της αγοράς, μην μπερδεύεσαι…
-Ο «ελεύθερός μας χρόνος» τελικά πόσο ελεύθερος είναι;
Και τα σχέδιά μας για το μέλλον, πόσο εφικτά;
Τα σπίτια μας, πόσο ζωντανά;
Και τα κελιά μας, πόσο αληθινά;
Οι σκέψεις μας, πόσο βλαβερές;
Και οι έρωτές μας, πόσο δυνατοί;! Μέχρι πόσο μπορούν να γεννούν;
Να γεννούν, πουλιά, προνύμφες και σκουλαρίκια, να γεννούν
καλοκαίρια με πάγο και χειμώνες με ήλιο
να γεννούν φιλιά και ζεστές αγκαλιές…
-Μια ζεστή αγκαλιά
Μια ακόμα φορά, πριν γίνουν όλα αυτά…
-Και τι δεν θα ‘δινα για μια ακόμα αγκαλιά, πριν γίνουν όλα αυτά!!!
Δεν ξέρω αν θα είμαι ικανή να σε ξαναμυρίσω
Νομίζω πως το καινούριο σύμπτωμα είναι κιόλας εδώ.
Όχι λόγω του ιού, όχι, το προκάλεσε η απόσταση
που παίρνουν οι άνθρωποι και ξεχνούν τις μυρωδιές…
Ο εγκέφαλός τους, χάνει τη σύνδεση,
Το κέντρο όσφρησης με το κέντρο της μνήμης, αδυνατούν
να συνδεθούν και να συνεργαστούν…
Και είναι η έλλειψη αυτή που το παράγει,
και όχι ο ιός.
Η έλλειψη, γεννά και παραισθήσεις, ξέρεις
Γεννά και ψευδαισθήσεις
-Τα αιτήματά σου, γίνονται εικόνες- αλλά δεν είναι αληθινές…
Η Λίστα με το Πρόγραμμα της ημέρας με κοιτάει απειλητικά, με ειρωνεύεται κάθε πρωί και την υπόλοιπη μέρα δεν μου μιλά… Καλύτερα, έχω καιρό που θέλω να την αγγίξω.
Θυμάσαι στο San Michele που βλέπαμε τον Μανιέρι να τρελαίνεται μέρα με τη μέρα μέσα στο κελί και σιγά σιγά να δημιουργεί εικόνες-αντιπερισπασμούς,
για να μην το χάσει τελείως;…
ακριβώς το ίδιο πράγμα -«Δημιουργείστε ένα πρόγραμμα!»,
ακούμε να μας προτείνουν οι ειδικοί παγκοσμίως…
Μήπως είμαστε και εμείς κρατούμενοι και μας προετοιμάζουν;
Ξεκίνησα να σου γράφω, αφού δεν μπορώ να στα πω…
Και γίνεται αστείο, γιατί θα το αφήσω ανέκδοτο και αυτό.
Μα είναι το πιο ωραίο ταξίδι που έχω κάνει εδώ μέσα …
Είναι αστείο που λες, γιατί εγώ το σώμα που έφτιαχνα με τη γυμναστική ήταν για σένα…
Μήπως θα έχω μια ελπίδα παραπάνω όταν σε δωμα τώρα, συνειδητοποιώ ότι δεν θα σε δω
και έτσι, οι μύες μου μπορούν να συνεχίσουν να πονάνε ανενόχλητοι
να παθαίνουν κράμπες και να μην θέλουν να κουνηθούν…
Γιατί, δεν θέλουν να κουνηθούν, όταν δεν έχουν τίποτα να κάνουν…
Αρνούνται να γυμναστούν, αφού δεν θα έχουν να τρέξουν…
Μόνο τα μάτια αρνούνται να συνεργαστούν και με κρατούν άυπνη όλη νύχτα.
Αυτά, και η καρδιά –φρουρός όπως πάντα-, μένουν σε εγρήγορση όλη νύχτα.
Και αφού δεν έχουν τίποτα να δουν, προβάλλουν στο μυαλό σκηνές που παίχτηκαν, μήπως τις κατανοήσουν, τις διορθώσουν ή τελικά τις κόψουν…
Να μαθαίνω από μακριά τα νέα των φίλων μου, είναι το μόνο πράγμα που έχω να περιμένω εγώ.
ΜΑ οι αναμνήσεις, συνεχίζουν να με επισκέπτονται απροσκάλεστες,
με στοιχειώνουν όλες διαδοχικά…
Μου είχες πει, πως θα ήθελες να σου γράφω πιο συχνά…
Μάλλον για αυτό γέμισα τόσες αράδες σήμερα-απόδειξη πως έχω τη λογική μου και μπορώ ακόμα να γράψω…
Μα ούτε το γράμμα θα μπορέσω να σου στείλω-γιατί θα πρέπει να ανοιχτεί, να ελεγχθεί
κι όπως ξέρεις, δεν τα πάω καλά με αυτά
-θα έλεγε κανείς, αν το διάβαζε, -πως περιγράφω τον έρωτα στα χρόνια του κορονοιού –
αυτό τουλάχιστον θα ήταν ότι πιο ποιητικό θα μπορούσαν να πουν.
Πόσο ηλίθιοι είναι; Δεν θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν
το γράμμα ενός αυτόχειρα μέσα στον εγκλεισμό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
