| |
| | Φύγε καρδιά μου |  | | | 2006, λίγο πριν την έξοδο. Η τρίτη και η τέταρτη στροφή "χάνουν" ομοιοκαταληκτικά, αλλά έτσι μου είχε "βγεί" τότε. | | |
Μικρό μου παιδί, χαμένο στην πόλη
ψάχνεις να βρεις ανθρώπων σημάδι,
σκοτάδι τριγύρω κι άφαντοι όλοι
τα χέρια απλώνεις στ' ανέμου το χάδι.
Η άδεια ματιά σου πλανιέται παντού
στους έρημους δρόμους, δίχως ελπίδα,
το τέρμα γυρεύεις του μαύρου ουρανού
να λάμψει η ζωή σου σα μιά ηλιαχτίδα.
Μιλάς με τ' αστέρια, ρωτάς να σου πουν
πού ζει της αγάπης το άγιο φεγγάρι,
μα εκείνα δακρύζουν και δεν απαντούν
η σκέψη στο γκρίζο και πάλι σαλπάρει.
Εικόνες της λύπης στην άχαρη πόλη
ονείρων που πίστευες πως είν' κατοικία,
πετάξαν τις μάσκες οι ψεύτικοι αγγέλοι
κρυμμένοι στο Χάος, γελούν μ' ειρωνία.
Παιδί λαβωμένο, της νύχτας μου αγρίμι
κλείσε για πάντα την πύλη του νου,
νεκρά τα λουλούδια στο άχρωμο δείλι
φύγε καρδιά μου...φύγε γι' αλλού...
2006
Πόλυ ⚘
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ღ꧁ღ╭⊱ꕥ✍ꕥ⊱╮ღ꧂ღ | | | |
|
Ουτοπία
07-05-2020 @ 09:25 | Χτες, έγραψα κάτι. Η παρεξήγηση, λύθηκε. Ευχαριστώ όλα τα παιδιά που μου έστειλαν μήνυμα. Ζητώ συγγνώμη από τον Δημήτρη (Άηχο). Και όχι, δεν είστε όλοι ή σχεδόν όλοι κλώνοι του κ. Λύρα. | | Νταλαρομπασης
07-05-2020 @ 09:29 | ::up.:: ::love.:: ::theos.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
07-05-2020 @ 10:36 | Πάρα πολύ όμορφο, καλημέρα. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | KOUTSIg
07-05-2020 @ 11:46 | ::love.:: | | smaragdenia
07-05-2020 @ 13:52 | Μιλάς με τ' αστέρια, ρωτάς να σου πουν
πού ζει της αγάπης το άγιο φεγγάρι,
μα εκείνα δακρύζουν και δεν απαντούν
η σκέψη στο γκρίζο και πάλι σαλπάρει.
ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!!!!!!!! ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Άηχος
07-05-2020 @ 14:13 | Τα ποιήματα σου Πόλυ, εμφανέστατα περιέχουν μιαν αλληγορία κι ένα βιωματικό υπόβαθρο, που τα κάνουν να ξεχωρίζουν και να οδηγούν τον αναγνώστη,
σε μια ενδιαφέρουσα πνευματική αναζήτηση.
Αυτό βρήκα και σε τούτο το ποίημα σου. Το μικρό παιδί, δεν είναι ένα οποιοδήποτε τυχαίο, αλλά είναι το δικό σου παιδί και το κάθε παιδί και όχι μόνο, που αναζητά
την λύση στα προβλήματα ενός άγνωστου όσο και παράλογου κόσμου.
Εξαιρετικό και μπράβο σου.
Επί τη ευκαιρία ζητώ με την σειρά μου κι εγώ συγνώμη από την Πόλυ (Ουτοπία), δεδομένου ότι μια δική μου ασάφεια σε ένα σχόλιο, δημιούργησε την παρεξήγηση.
Η συζήτηση και η καλή διάθεση μπορούν να λύσουν όλα τα προβλήματα του χώρου. Πόλυ, ευχαριστώ πολύ. | | Αγιοβλασιτης
07-05-2020 @ 16:51 | Ωραίο και το σημερινό σου Πόλυ..
Ίσως η επιστροφή σου , αποτελέσει την αιτία για μία καινούργια περίοδο στο site..
Με βάση τις σκέψεις αυτές ,Δηλώνω ότι :είμαι ένας και μοναδικός ! ούτε είχα ..ούτε έχω... ούτε θα έχω ποτέ κλώνους..
Και παρακαλώ όσους έχουν, να τους διαγράψουν για να κάνουμε ένα καινούργιο ξεκίνημα.. ::hug.:: | | aridaios
07-05-2020 @ 17:39 | Μιλάς με τ' αστέρια, ρωτάς να σου πουν
πού ζει της αγάπης το άγιο φεγγάρι,
μα εκείνα δακρύζουν και δεν απαντούν
η σκέψη στο γκρίζο και πάλι σαλπάρει.
::up.::
πολυ γλυκο ::hug.:: ::theos.:: | | Ουτοπία
07-05-2020 @ 18:18 | Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Με συγκινήσατε. ::cry.:: ::hug.:: | | zari.kardias
08-05-2020 @ 01:37 | ...σκοτάδι τριγύρω κι άφαντοι όλοι
τα χέρια απλώνεις στ' ανέμου το χάδι...
Τόσο τρυφερά όμορφα γραμμένο!!! ::yes.:: ::love.::
...το τέρμα γυρεύεις του μαύρου ουρανού
να λάμψει η ζωή σου σα μιά ηλιαχτίδα...
Όσο υπάρχουν παιδιά ...έχουμε ελπίδα!!! ::hug.:: | | -Ειρήνη-
08-05-2020 @ 09:50 | Στάζει απογοήτευση και θλίψη το ποίημά σου, Πόλυ και μπορεί να διαβαστεί διπλά: ένα παιδί ή το παιδί που υπήρξαμε όλοι μας και ζει ακόμα σ' ένα κομμάτι της ψυχής μας. Πανέμορφο μέσα στη θλίψη του, μου θύμισε στίχους του Λειβαδίτη:
Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
