Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Αλεξίλυπα
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130333 Τραγούδια, 269362 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Αλεξίλυπα
 
Ήρθες πάλι στου μυαλού μου τα χαλάσματα ...
σαν αγέρας θυμωμένος και τα σήκωσες.
Θύμησες αραχνιασμένες μου ξεσήκωσες...
και αρχίσαν να ηχούν άγρια άσματα.

Ξύπνησαν της απουσίας σου τα κύματα...
μεσοπέλαγα μονάχος πάλι βρέθηκα .
Στο μεσαίο το κατάρτι ξαναδεθηκα...
να γλυτώσω τις σειρήνες και τα κρίματα.

Σκουριασμένες αλυσίδες κι όμως κράτησαν ...
τα πρωτόγονα της στέρησης τραντάγματα.
Των αγγέλων σου τα έκπτωτα τα τάγματα ...
της απόγνωσης τα λύτρα λεηλάτησαν.

Θα μπορούσα να εγκλωβίσω κάθε αίσθημα ...
σε κλουβιά θωρακισμένα αλεξίλυπα.
Όμως όλα θα ταν μαύρα, δυσεπίλυτα ...
και αβάσταχτ' η ζωή χωρίς συναίσθημα.





 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 18
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
Ουτοπία
09-05-2020 @ 01:16
Μια ζωή χωρίς συναίσθημα, είναι μια άδεια ζωή. Πάλι ::5156.:: Αναστάση.
KOUTSIg
09-05-2020 @ 02:23
::1255.::::1255.::
smaragdenia
09-05-2020 @ 08:01
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.::
Κων/νος Ντζ
09-05-2020 @ 09:16
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
ΛΥΔΙΑ_Θ
09-05-2020 @ 10:07
Ξύπνησαν της απουσίας σου τα κύματα...
μεσοπέλαγα μονάχος πάλι βρέθηκα .
Στο μεσαίο το κατάρτι ξαναδεθηκα...
να γλυτώσω τις σειρήνες και τα κρίματα.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Άηχος
09-05-2020 @ 13:24
Δεν θα σταθώ σε ένα σημείο του ποιήματος, επειδή ολόκληρο είναι εξαιρετικό και κάθε απομόνωση στίχου ή
στροφής, θα ήταν παράφορη αδικία για το υπόλοιπο. Είναι από τα ποιήματα που κοσμούν τον χώρο!
Μπράβο!!
::up.:: ::up.::
φραγκοσυριανος
09-05-2020 @ 17:26
::up.:: ::up.:: ::up.::
aridaios
09-05-2020 @ 17:54
Των αγγέλων σου τα έκπτωτα τα τάγματα ...
της απόγνωσης τα λύτρα λεηλάτησαν.

Θα μπορούσα να εγκλωβίσω κάθε αίσθημα ...
σε κλουβιά θωρακισμένα αλεξίλυπα. ::theos.:: ::theos.::
**Ηώς**
09-05-2020 @ 19:18
προσεγμένο και άψογο Τάσο! Καλησπέρα! ::theos.::
zari.kardias
09-05-2020 @ 21:28
Ήρθες πάλι στου μυαλού μου τα χαλάσματα ...
σαν αγέρας θυμωμένος και τα σήκωσες.
Μνήμες με έντονα βαθιά συναισθήματα!!! ::yes.:: ::up.::
Πανέμορφα γραμμένο
& με ιδιαίτερη χρήση λέξεων!!! ::theos.::
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
09-05-2020 @ 23:36
::theos.:: ::hug.:: ::theos.::
-Ειρήνη-
10-05-2020 @ 09:08
Θαυμάσιο, Αναστάσιε, για τις αναμνήσεις που ξυπνάνε δυνατά συναισθήματα! Ανάμεσα στον πόνο και την ανυπαρξία συναισθήματος προτιμάς το πρώτο... υπάρχουν κι αυτοί που προτιμούν το δεύτερο...μα δε γράφουν ποίηση... πολύ μου άρεσαν οι λέξεις σου, έχουν δύναμη και οι εικόνες σου ένταση! Μπορώ να φανταστώ τις αναμνήσεις σαν τρικυμία στην οποία μπαίνεις με τη θέλησή σου...κατά κάποιο τρόπο σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός... και ν' αναμετριέσαι με τον εαυτό σου...το διάβασα κι έτσι.
liontari73
10-05-2020 @ 10:44
Πολύ ωραίο!!!!!
φραγκοσυριανος
10-05-2020 @ 18:15
::up.::
inokrini
10-05-2020 @ 22:15
προσκυνω!!!!!!!!!!!!! ::love.:: ::love.::
Ναρκαλιευτής
15-05-2020 @ 00:23
Όμως όλα θα ταν μαύρα, δυσεπίλυτα ...
και αβάσταχτ' η ζωή χωρίς συναίσθημα.
::up.:: ::yes.:: ::up.::
φραγκοσυριανος
16-05-2020 @ 20:13
::up.::
Μαυρομουστάκης
19-09-2020 @ 02:11
Και αυτό υπέροχο!!!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο