KOUTSIg
09-05-2020 @ 11:37 |
Το φεγγάρι απ' τη βεράντα
το κοιτώ κι αναστενάζω
κι όπως τότε όπως πάντα
μες στη θλίψη μου βουλιάζω.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Άηχος
09-05-2020 @ 13:27 | Μ’ έχεις συνηθίσει σε ποιήματα με δίσημη ερμηνεία. Με το φαινομενικό που φωνάζει και με το αλληγορικό που
προβληματίζει. Με βάση τον συλλογισμό αυτόν διάβασα και τούτο το ποίημα σου και πέρα από την φαινομενική
αστρική του όσο και δορυφορική του ομορφιά, θεωρώ ότι το φεγγάρι εδώ, παίζει τον ρόλο του συνδετικού κρίκου
των συναισθημάτων εκείνων που συνδέουν την ψυχή με το παρελθόν και την καρδιά με την θλίψη. Τεχνικά
αρτιότατο και στο σύνολο του εξαιρετικό ! Συγχαρητήρια !
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Αγιοβλασιτης
09-05-2020 @ 16:14 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
aridaios
09-05-2020 @ 17:48 | λιώνει η ανάμνηση τα χιόνια
κι η ψυχή μου ξανανθίζει.
Το φεγγάρι απ' τη βεράντα
το κοιτώ κι αναστενάζω ::theos.:: ::theos.:: | |
zari.kardias
09-05-2020 @ 21:21 | και η σκέψη σαν κουβάρι
στα παλιά στριφογυρίζει...
...πάντα ::love.:: | |
Κων/νος Ντζ
29-05-2020 @ 18:46 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
 |
