Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: ενθύμιον
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130359 Τραγούδια, 269362 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 ενθύμιον
 
Σε μια ολόσωμη, παλιά, σ’ είδα φωτογραφία
Και σαν να πήρε ο καιρός ανάποδη στροφή
στη ρίζα του Βεζούβιου στην άδεια Πομπηία
ανάμεσα στα ερείπια και στην καταστροφή

Στο ασάλευτο είχαμε σταθεί μπροστά λευκό εκμαγείο
στα δυο ενωμένα σώματα που πάγωσε ο σεισμός
«ο έρωτας κι θάνατος», μου πες, «γι αυτούς τους δύο
ήρθαν την ίδια τη στιγμή, στον εναγκαλισμό»

«Πόσο κοινή η ανθρώπινη ζωή στην οικουμένη
Ό,τι πεθαίνει μια φορά ποτέ δεν ξαναζεί
δεν ξέρω τι είναι πιο πικρό τι πιο πολύ βαραίνει
να χάνεις ή να χάνεσαι μ’ ότι αγαπάς μαζί»

Θυμάμαι μοιραστήκαμε ύστερα ένα τσιγάρο
αμίλητοι κοιτάζοντας το πέλαγος μακριά
την ώρα που αναβόσβηνε της Νάπολης ο φάρος
σου πα, «του κόσμου οι θάλασσες- το ξέρεις;- είναι μια»



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 3
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

http://luogointerno.blogspot.com/
 
Κων/νος Ντζ
20-05-2020 @ 12:17
«ο έρωτας κι θάνατος», μου πες, «γι αυτούς τους δύο
ήρθαν την ίδια τη στιγμή, στον εναγκαλισμό»


::angel.:: ::angel.:: ::angel.::
Αγιοβλασιτης
20-05-2020 @ 18:08
Πολύ ωραίο...
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
-Ειρήνη-
21-05-2020 @ 07:58
Όμορφο και νοσταλγικό και με προβληματισμούς... αναμνήσεις που ξαναγυρίζουν... και το ερώτημα παραμένει αναπάντητο, επειδή δεν μπορείς να τα βιώσεις και τα δυο και μετά ν΄ αποφασίσεις, θα είναι ή το ένα ή το άλλο. Γίνεται άνετα και διήγημα...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο