| |
Ξεκίνησες γι’ αλλού φωλίτσα νά ’βρεις άλλη
όμως θα’ μαι δω και θα σε καρτερώ
μ’ αγάπη στην καρδιά και ρόδα στ’ ανθογυάλι.
Μήπως και φανείς μικρές σταλαγματιές ζωής
να μου προσφέρεις πάλι.
Πού κίνησες να πας; Πώς το μπορείς και με σκορπάς
σε χίλια δυο κομμάτια;
Πώς γίνεται να καις τις περασμένες μας στιγμές
που σού’ ταζα παλάτια;
Για πού φτεροκοπάς; Πώς στο είναι μου ξεσπάς
σαν κύμα σε κατάρτι;
Πώς άπονα μου λες πως είμαι θύμηση του χτες
πού’ ναι για σένα σκάρτη;
Για τόπους μακρινούς τους δρόμους θες να πάρεις,
όμως θά’ μαι ‘γω τον κάθε σου καημό
να σβήνω σαν βοριάς και δυνατός βαρδάρης.
Φίλα με ξανά, τα όνειρά μου τα τρελά
μη μου τα στραπατσάρεις.
Πού κίνησες να πας; Πώς το μπορείς και με σκορπάς
σε χίλια δυο κομμάτια;
Πώς γίνεται να καις τις περασμένες μας στιγμές
που σού’ ταζα παλάτια;
Για πού φτεροκοπάς; Πώς στο είναι μου ξεσπάς
σαν κύμα σε κατάρτι;
Πώς άπονα μου λες πως είμαι θύμηση του χτες
πού’ ναι για σένα σκάρτη;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
