| |
Περίμενες με ένθεο ζήλο μιαν αυγή
που οι καμπάνες θα χτυπούσαν τη δικιά σου ανάσταση…
Όμως γύρω, απλωνόταν η σιωπή…
Μανταλοκλείδωσες τις πόρτες σου
κι έγινες ανεύθυνη, ευερέθιστη και μακάρια...
Στην αυλή σου πότιζες ένα βασιλικό
αλλά δίπλα οι τοίχοι ήταν ραγισμένοι…
Έμπαινε η μέρα εκθαμβωτική απ΄το παράθυρό σου
κι ώσπου να 'ρθει το μεσημέρι, τα χρώματα ξεθώριαζαν…
Όταν έπεφτε η νύχτα, μεταλλασσόταν σε παρελθόν
κι εσύ χανόσουν σαν σκιά…
Ο χρόνος έμενε απροσδιόριστος κι ο νους σου ταξίδευε μακριά…
Τελικά, έμεινες κλεισμένη στον εαυτό σου
αδιάφορη κι ονειροπαρμένη…
Το σπίτι σου έγινε κλουβί…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
