| |
| | ένα ταξίδι |  | | |
ένα ταξίδι
'Ενα ταξίδι μαζί σου,
που ανάσες ζωής θα μου δώσει,
να σβήσει αναμνήσεις
κι αγάπες πικρές, που μ΄εχουν προδώσει.
Μακρύς ο δρόμος μέχρι να φτάσω κοντά σου,
κάμποι,βουνά και γεφύρια ,στην άκρη ας κάνουν,
ν΄ανοίξουνε δρόμο, μέχρις να έρθω σιμά σου.
Ανοίξτε! φαράγγια και ύπουλα δάση ανοίξτε!
να περάσω σαν άνεμος να βρω την καλή μου,
αφήστε ανοιχτά κάποια κρυφά μονοπάτια,
όπου σ΄αυτά τα δικά μου σημάδια ν΄αφήσω.
Κι εσύ Χρόνε μήνυμα στείλε στις κόρες σου Ώρες,
να κάνουν τις στιγμές μου αιώνες, που μαζί της θα ζήσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Αγιοβλασιτης
09-06-2020 @ 23:40 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | zari.kardias
09-06-2020 @ 23:49 | !!! ::yes.:: !!!!! ::up.:: | | -Ειρήνη-
10-06-2020 @ 14:58 | Μοιάζει γραμμένο γι' άλλη εποχή ... καβαλάρης που γυρνάει από πολύ μακριά... μου αρέσουν οι προστακτικές σου, ο κόσμος που αναμεριάζει μπροστά στη δύναμη του έρωτα...το τελευταιο δίστιχο ξεχωριστό, τόση λυρικότητα στην περιγραφή της σχετικότητας του χρόνου! Με ταξίδεψε όντως το ποίημά σου! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
