| |
| | Το στέμμα |  | | |
Κόκκινη κλωστή δεμένη, στη καρφίτσα περασμένη
ξεκινά για να πλέξει, μες στις λέξεις να σας μπλέξει
κι έτσι όπως φτιάχνει κόμπους και μετράει τις γραμμές
ξεκινάει να μας λέει, παραμυθία για το χθες.
Ήταν λέει στα περασμένα, κάπου ένας σιδηρουργός
που ‘χε χέρια σμιλεμένα, απ’ ατσάλι κι από φως
ότι έπιανε να φτιάξει, είχε σπάνια ομορφιά
και τον βοηθούσαν κάτι, ρομποτάκια μαγικά.
Το εργαστήριο είχε φτιάξει, στο βρυχώμενο βουνό
που ‘βγαζε καπνούς και λάβα, (κι αυτό ήταν, μαγικό)
έτσι δε θα χρειαζόταν… να ανάβει τη πυρά,
γύρω του είχε υποτάξει, του ηφαίστειου τη φωτιά.
Το σφυρί του μαρτυρούσε την επίμονη δουλειά
και τα δάχτυλα του ήταν, μαύρα και πολύ σκληρά
πρόσωπο ρυτιδιασμένο, βλέμμα απρόσωπο σκληρό,
αναλλοίωτη η σκέψη, κι η καρδιά του σε ρυθμό.
Έτοιμος για να ποιήσει, δύναμη δημιουργού,
ήθελε να αποτυπώσει τις ιδέες του μυαλού
έτσι έκανε για χρόνια κι έφτιαξε πάρα πολλά,
πανοπλίες, όπλα, ασπίδες, και τεχνάσματα ακριβά.
Μία μέρα, ένας φίλος, (που τον ήξερε καιρό)
ζήτησε στο σιδερά μας, ένα στέμμα μαγικό,
ένα στέμμα που να μένει, σε κεφάλι βασιλιά
μόνο αν αυτός τ’ αξίζει, πράττει δίκαια και σωστά.
Κι άρχισε απ το αμόνι που ‘ναι δίκαιο και σωστό,
πήρε ένα μικρό κομμάτι, το ‘μπλεξε με το χρυσό,
έκοψε κι από το σφυρί του, μια μικρή γωνία,
το βαλε κι αυτό στο κράμα, για να φύγει η αγονία.
Πήρε κάρβουνα από δάφνη και προσάναμμα ελιά
και δυνάμωσε στ’ αλήθεια του ηφαίστειου τη φωτιά
τα ‘λιωνε όλο το βραδύ ως που στέρεψε η πυρά
και στη πρώτη αυγή του ήλιου σφυρηλάτησε μπροστά.
Αφού πήρε ένα σχήμα, τ’ άφησε για να σκεφτεί,
πως μπορεί να καθορίσει, ποιο κεφάλι να σταθεί;
Έκανε βόλτα στο δάσος, έφτασε σε μια σπηλιά,
κι ακολούθησε ένα δρόμο που οδηγούσε πιο βαθιά.
Μες στις σκέψεις του χαμένος, δίχως να ‘χει συντροφιά
δε κατάλαβε για ποσό… θα κατέβαινε σκαλιά
κι αφού πέρασαν οι μέρες και κατέβηκε πολύ
είχε πλέον καταλήξει και μια λύση είχε σκεφτεί.
Πριν τη σκέψη του τελειώσει, άκουσε ένα ουρλιαχτό
και τρικέφαλο είδε σκύλο, τον φαντάστηκε θεριό
γρήγορα το δίχως άλλο, πιάνει, αρπάζει το σφυρί
μπρος στα πόδια του χτυπάει, και σεισμός ακολουθεί.
Το σκυλί κι αυτό τρομάζει, (αντηχούν μπουμπουνητά)
και σα τρομαγμένος σκύλος κρύβετε μες στη σπηλιά,
εμφανίζεται στο βάθος, ένας άνδρας σα σκία,
φόραγε ένα μαύρο ράσο και κουκούλα πιο φαρδιά.
Είμαι ο ρόλος του δικαίου, φώναξε με τρεις φωνές,
ξέρω το παρόν το μέλλον και γνωρίζω και το χθες,
Δίκαιο εσύ να κρίνεις ότι είναι για καλό,
ότι εξυπηρετεί μονάχα, κάποιο ηθικό σκοπό.
Πάρε πέτρες που ορίζουν των ανθρώπων τις ψυχές
σαν τις βλέπουν τους θαμπώνουν και τους είναι αρεστές
κάθε μια να συμβολίζει κι από μία αρετή
το διαμάντι για την γνώση, το ζαφείρι η προσμονή.
Το ρουμπίνι για το πάθος, το σμαράγδι η σιγουριά,
το τοπάζιο τους κάνει, να κοιτάζουνε ψηλά,
κι ένα αμέθυστο να βάλεις, για να είναι αρεστός,
έτσι άμα δε μεθάει, θα ‘ναι λίγο πιο σοφός.
Του ‘δωσε ένα πουγκάκι, χάθηκε σα την σκιά
κι ο σιδηρουργός μας πάλι, ανεβαίνει τα σκαλιά
όταν βρήκε φως του ήλιου, έκατσε να το χαρεί,
στάθηκε σε ένα βράχο λίγο να ξεκουραστεί.
Αφού πήρε μια ανάσα, βρήκε χρόνο να σκεφτεί
κοίταζε όλη την πλάση που υπήρχε ταπεινή
έσπασε απ το βράχο, (με σφυρί), ένα κομμάτι
γιατί μια πέτρα ταπεινή, διδάσκει την αγάπη.
Γύρισε στο ηφαίστειο, και μες στο μεσονύχτι
έδενε τα πετράδια του σα να ‘ναι διαθήκη,
κάτι σιγομουρμούριζε μια δοξασία σε μούσα
(κανένας δεν την έβλεπε) μα ήτανε παρούσα.
Την άλλη μέρα πριν δοθεί, είπε ο σιδεράς,
«μόνο αν είσαι άξιος, θα θες να το φοράς»
το έδωσε στο φίλο του κι αυτός όλο καμάρι
φώναξε κάθε βασιλιά να ‘ρθει να το προβάρει.
Μαζεύτηκαν οι βασιλείς (που είχαν ήδη στέμμα)
και τότε διαπίστωσαν… πως είχαν ένα θέμα
μια πέτρα ήταν άσχημη, απλή όπως κι βράχος
κι οι βασιλείς θεώρησαν, αυτό πως ήταν λάθος.
Κανείς δε καταδέχθηκε το στέμμα να φορέσει,
φαίνεται πως το στέμμα αυτό, καθόλου δεν αρέσει
έτσι το παρατήσανε μόνο σε μια γωνία,
κι οι ίδιοι συνεχίσανε μες στην αλαζονεία.
Ο γιος μια υπηρέτριας το πήρε για παιχνίδι,
χάθηκε μες στο κόσμο μας… μ’ αυτό το ξέρεις ήδη.
Γιατί παιδί το έκρυψε το στέμμα μες στο χρόνο
κι έτσι λοιπόν για βασιλιάς, παιδί αξίζει μόνο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ο χρόνος μετριέται σε στιγμές... η γνώση σε εμπειρίες | | | |
|
zari.kardias
16-06-2020 @ 23:13 | Έτοιμος για να ποιήσει, δύναμη δημιουργού,
ήθελε να αποτυπώσει τις ιδέες του μυαλού
έτσι έκανε για χρόνια κι έφτιαξε πάρα πολλά,
πανοπλίες, όπλα, ασπίδες, και τεχνάσματα ακριβά...
Αστείρευτη αφηγηματική ροή!!! ::yes.:: ::up.::
Πολύ όμορφες περιγραφές με επιρροή μυθολογίας!!! ::up.::
::hug.::
... κι έτσι λοιπόν για βασιλιάς, παιδί αξίζει μόνο.
| | -Ειρήνη-
17-06-2020 @ 07:54 | Ωραίο το παραμύθι σου, Σταμάτη! Και χειμαρρώδες... Το φαντάστηκα να γίνεται θεατρικό σε σχολείο. Θα του ταίριαζε (περισσότερο ίσως για να το ακούσουν οι γονείς!). Επίσης θυμήθηκα το "χωρίς παραμύθι" σου, πλέον δεν ισχύει! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
