| |
Τραγούδι ξεχασμένο σ’ ενός δρόμου την άκρη
Αντηχεί πονεμένο από σπίτι κλειστό
Μια φιγούρα σφυρίζει και κυλάει ένα δάκρυ
Το μυαλό μου γυρίζει σε σοκάκι γνωστό
Μες στις λάσπες κυλιέται και σ’ απόνερα γκρίζα
Όλη η λέρα του κόσμου πλένεται όταν τ΄ ακούς
Το τραγούδι του δρόμου ξεπηδά από μια γρίλια
Και παρέα κρατάει σ’ άνθρωπους μοναχούς
Πόση φτώχια και πίκρα το τραγούδι σκεπάζει
Αντηχεί και γλυκαίνουν πονεμένες καρδιές
Μια καρδιά τραγουδάει και τον δρόμο κοιτάζει
Πότε θα ρθει η αγάπη να τη σώσει απ’ το χθες
Πόσα ακόμη τραγούδια αντηχούν στον αέρα
Και στο στόμα αφήνουν μια γεύση πικρή
Από λόγια που θέλουν να ειπωθούν κάποια μέρα
Ν’ ακουμπήσουν μια αγάπη, να χαθούν στη στιγμή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
