| |
| | η σοφιτα, το τουνελ, και |  | | |
δωσε μου σοφιτα κι αλλο τιποτα.
αντηχει ακομη στα αυτια. η πρωτη φωνη μου.
ο ισκιος μου κομμενος στα τρια,
κι ενα με τους δειχτες του ηλιου, ως μεσα μου.
να ανοιγει μονο το παραθυρο, να την πεφτω στα κεραμυδια.
με τ' αστερια, με την βροχη, με την πρωτη νιφαδα.
τωρα συμβιβαζομαι, μονο με την μνημη της.
ξαπλωνω οπου κι οπως λαχει και δεν θελω να ξερω τιποτα αλλο.
φτανει που με τραβαει, στο αγνωστο. καποτε ειχα μονο εμενα.
καποτε περιμενα απο ανθρωπο το ιδιο, να γινουμε ενα.
καλο ξαφνικο. και δεν αρκει με μια φορα κι εναν καιρο.
ως που με εχασα κι ο θανατος δεν ηταν αρκετος.
ετσι αρχισε, σιγα- σιγα, ο λιγοστος χωρος να γεμιζει
με αντικρυσματα απο το πουθενα. το ονειρο μεγαλωνε, γεννησε
και μια τεραστια αυλη ολογυρα.
...
την αγαπω, οπως αγαπω το να εισερχομαι σε τουνελ.
σαν παιδι παλι ρυθμικα φωνασκω
" ΤΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΝΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΛ "
με το ουρανιο τοξο στα ματια.
οσο πιο μακρυ τοσο καλυτερα.
ξυπνανε εκρηγνονται ευφορουν οι αισθησεις.
το ιδιο γαληνευω κι εκει μεσα, αφου σωπαινουν οι σκεψεις.
τι μενει ομως ιδιο;
τωρα σιγω στην οψη του, πνιγομαι δεν αντιστεκομαι.
θολωνει το βλεμμα παγωνει νεκρο.
εκπνεω στο ξεφωτο.
τωρα μπαινω σε τουνελ, με τον Νταρντανιαν στα ματια.
και ουτε το ελαχιστο απο ο,τι περασε περνω.
αλλιως θα εβγαινα διχως αλλο αερα εντος μου.
ηταν πολυ νωρις και γι αυτον.
για καθε ζωη που γεννιεται και πεθαινει στον δρομο.
το αδικο ειναι κοκκαλο σφηνωμενο στον λαιμο τους.
ο Ντανι στο τελος μονο εγκαταλειφθηκε στα χερια μου
αδιαμαρτυρητα σαν μωρο στην κοιλια της μανας
που δεν παλευει να βγει..
ανεβηκαμε τις σκαλες μπηκαμε σπιτι
κρυφτηκαμε στο μπανιο μην τον μυριστουν οι γατες
οι οποιες στεκονταν απ' εξω ησυχες...
...
αποζητουσε παντα στο αγγιγμα μου την θαλπωρη,
στην αχορτασια μου απαντουσε με νυχιά,
και το βλεμμα του εσταζε πανω της,
βαλσαμο, ποτέ φαρμακι.
ετσι ακουσε τις φωνες μου στην νυχτα,
το τριξιμο της αγωνιας στο περιπλανωμενο βημα
το βαρος της στο βυθισμα του στο χωμα.
τον λυγμο της στο χαλικι και στο σκουπιδι.
και να μην βγει δεν αντεξε απο την αποσυρση. απο το πουθενα.
καταβαλλοντας υπερανθρωπη προσπαθεια
μονο για μενα... απαθης σαν ξεροκλαδο αλυγιστο στον ανεμο
για μια ακομη αγκαλια
......
τις στιγμες και που ψυχορραγουσε
αυτος πηγε και κατουρησε πλαι στο σιφονι..
αγνοησε την αυτοσχεδια αμμο που ηταν και πιο κοντα του.
προτιμησε, και νεκρος ακομη, να μεινει αλεκιαστος στο στρωμα του.
και που ψυχορραγουσε..
ειχα μια ελπιδα,κρυφη, να με περιμενει το πρωι..
αλλα δεν γινονται ετσι τα θαυματα.
θελει δυο να ξυπνανε μες στην νυχτα
ανασκουμπωμενοι,να πουν πως το παλεψαν..
η ψυχη μου γονατισε στο σβησμενο του σωμα
και συντριφτηκε πανω στην λεπτομερεια..
στο αφατο μεγαλειο της μεγαλοπρεπειας του.
της ξαστερης δυναμης ως την μεταβαση.
θα ραγιζει συνεχεια.
οπως ο ουρανος διαχεει το φως απο τις ρωγμες.
οπως το κυμα στον βραχο σπαει κι ειναι παντα θαλασσα.
τα συννεφα μονο πριν απο την καταιγιδα ειναι αδιαλυτα και μαυρα.
οπως ειναι αναντικαταστατη καθε γατα.
βλεπει αυτο που κανει αναντικαταστατο εναν ανθρωπο.
ειναι η ψυχη στο βλεμμα, που δεν αλλαζει.
ειναι αυτο που, δεν θα 'πρεπε, να σε τρομαζει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | καποιοι γεννιουνται για να μην πεθανουν ποτε. κι παρεα μεγαλωνει. δεν ξερω που,αλλα σιγουρα μεσα μας | | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
24-08-2020 @ 08:31 | ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Γιάννης Κατράκης
24-08-2020 @ 11:24 | ειχα μια ελπιδα,κρυφη, να με περιμενει το πρωι..
αλλα δεν γινονται ετσι τα θαυματα.
θελει δυο να ξυπνανε μες στην νυχτα
Πολύ όμορφα γραμμένο Γιούλη
Καλή βδομάδα
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | astrojoggi's
24-08-2020 @ 18:43 | Ομορφια Γιουλη!
(στο "περιβόλι της Παναγίας" ζούνε γάτες, οχι σκυλια
κατι ξερουν οι μοναχοί...)
| | Ηypocrisy
24-08-2020 @ 19:17 | ετσι το δεχομαι! οταν γινω γατα θα παω :) και να χει συμβει ηδη δεν θυμαμαι δυστυχως
https://www.catisart.gr/i-eksairesi-sto-avaton-tou-agiou-orous/ | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
