| |
τυχαίος περαστικός
19-10-2020 @ 10:44 | Συμφωνώ Γεωργία. Τα λες πολύ ωραία.
::up.:: ::angel.:: | | Elen Louka
19-10-2020 @ 13:49 | Πολύ αληθινό!! ,όμηροι της μοναξιάς μας σ ένα έρημο από συναισθήματα τοπίο !! Ο θρήνος της αγάπης ............... | | KaterinaKritik
19-10-2020 @ 15:19 | Κάλλιο χαρτάκια στο τραπέζι
παρά το φως απ' το κουτί
κι έτσι μόνη κι αλλιώς μόνη
μα παραμένεις... δημιουργική!
::love.:: | | Γιάννης Κατράκης
19-10-2020 @ 16:30 | Ώρες μοναξιάς
ώρες απουσίας
και σκέψης,
τόσης σκέψης.
Δεν έχεις που να
μιλήσεις.
Που να γύρεις
για αγκαλιά.
Πάρα πολύ όμορφο Γεωργία
Καλή βδομάδα
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
19-10-2020 @ 16:33 | Το ποίημα είναι γραμμένο έτσι , γιατί κάποτε είχα ένα σύντροφο που δούλευε οχτάωρο, τώρα έχω έναν σκλάβο που δουλεύει δεκατετράωρα.....και τις υπόλοιπες ώρες...απλά προλαβαίνει να κοιμηθεί, θαρρώ δεν είμαι η μόνη, καλοί μου φίλοι.Γεωργία ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Μπόσινας Νίκος
19-10-2020 @ 21:23 | Έτσι ακριβώς είναι. Πολύ ωραίο! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
