| |
Μες στη μεγάλη την κοιλιά του ψυχισμού,
εισ' από κείνες τις αγάπες τις παλιές
και ξεχασμένες,
που μονωθήκαν με ιστούς
και λίπη που περίσσεψαν,
σαν και τα μηριαία τα οστά
σε κάποιες φάλαινες,
που δίχως κνήμες πια, χωρίς περόνες, ορφανά,
καμιά δεν έχουν συμβολή
κατά την πλεύση.
Το όνομά σου το ξεχνώ κάποιες φορές
και ταπεινά ζητώ συγνώμη,
μα κείνη η σύντομη δραπέτευση απ' το πάρτυ
και η συνεύρεση η όρθια
μες στο μηχανοστάσιο, επάνω στη ταράτσα,
απόψε κέντρισε τον οίστρο μου
μαζί με το μαλτέζ το θηλυκό
που γαύγιζε από το ρετιρέ
τ' απέναντι,
ποιος ξέρει τι νομίζοντας..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
