| |
| | Η πόρνη |  | | |
Ένα από τα ποιήματα που με είχαν εντυπωσιάσει, στα νιάτα μου, ήταν η πόρνη του Βάρναλη.
Έψαξα στα άπαντά του και δεν το βρήκα.Αν δεν με απατά η μνήμη είναι το παρακάτω.
( Τους επανορθωτές της μνήμης μου ευχαριστώ εκ των προτέρων.)
Η ΠΟΡΝΗ
Εκεί στου δρόμου την γωνία
με κάποιον άλλαξε βρισιές,
και καρτερούσε μ' αγωνία
κανένα 'ψιτ' το βράδ' εψές .
Έτσ' όπως ήτανε, θυμάμαι,
της είπα:Έλα, κι αν θες, πάμε.
Επερπατήσαμε λιγάκι,
κι αυτή δεν έβγαζε μιλιά,
μονάχα στρίβοντας λιγάκι,
έφτυσε κάτω, μια σταλιά,
με μέγα πόνο και μανία
λες κι έφτυνε την κοινωνία.
Πιο πέρα χτύπησε μια πόρτα,
και μόλις μπήκαμε εκεί,
δίχως να πει μια καλησπέρα,
χωρίς χαμόγελο, σκυφτή,
έτρεξε προς την κάμαρά της
κι αμέσως μ' έκραξε κοντά της.
Το φως της λάμπας, γύρω, πέφτει
στην κάμαρα τρεμουλιαστό,
κι όπως κοιτάζω στον καθρέφτη,
μέσα στο φως το λιγοστό,
βλέμμα, θωρώ να με κοιτάζει,
τόσο θολό που με τρομάζει.
Κάνω τα χείλη μου να σμίξω
μ' εκείνα της αμαρτωλής,
μα δεν μ' αφήνει να τ' αγγίξω,
παρά με σπρώχνει με ορμή,
φωνάζοντας συγχρόνως: Μη!
Πάει στην άνομη την κλίνη
κι αρχίζει το κορμί να γδύνει.
Στάσου της είπα, μια στιγμή,
εκεί στην άκρια της κλίνης.
Πως στο φιλί μου είπες μη;
Γιατί τα χείλη δεν μου δίνεις;
Εγώ δεν είμαι σαν εκείνους
π' ως τώρα σ' έχουνε γευτεί.
Δεν μ' έφερ' η ορμή του κτήνους,
και μη ρωτήσεις το γιατί.
Μη με κοιτάζεις σαν το χάρο.
Ήρθα, φιλί για να σου πάρω.
κι άρχισε, βήχοντας να κλαίει.
Έχω χτικιό, στα στήθη, λέει.
Και μέσ' την κάμαρα την κρύα,
χαϊδεύοντάς της τα μαλλιά,
την θλιβερή της ιστορία
μου λέει η πόρνη, την παλιά.
Ενός αρχόντου ήταν δούλα
και δούλευε για το ψωμί.
Την βρήκ' εκείνος νοστιμούλα
και με του κτήνους την ορμή,
την έριξε σ΄ένα ντιβάνι
και σαν γυναίκα του την κάνει.
Μια νύχτα του Δεκέμβρη, κρύα,
έκαμ' η δόλια εμετό,
κι αφού την πίεσ' η κυρία,
τα είπε όλα: Το και το.
Έδιωξε η κυρά τη βρώμα,
κι ας χιόνιζε έξω ακόμα.
Έπειτα πήρ' ένα πλευρίτη
κι έκαμε και αποβολή.
Σε τίνος ,πια, να πάει το σπίτι;
Ήρθ, όπως πάντα, η "μαμά"
και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Γι' αυτό, στης σάρκας το παζάρι,
η πόρν' αρνιέται το φιλί.
Άλλος τη βρίζει να το πάρει,
κι άλλος την δέρνει. Δεν μιλεί.
Παρ' φτύνει, φτύνει με μανία,
την σάπια μας την κοινωνία.
Κ. Βάρναλης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 5
| | | | | | | |
| | | |
|
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
30-10-2020 @ 00:06 | Εδώ ένα ομότιτλο δικό μου:
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=141761
| | τυχαίος περαστικός
30-10-2020 @ 10:26 | Πολύ ωραίο. Δεν το ήξερα.
Και μου αρέσει πολύ ο Βάρναλης, είναι από τους αγαπημένους μου.
| | Αγιοβλασιτης
30-10-2020 @ 21:17 | Ωραιότατα και αυτό και το δικό σου
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Μπόσινας Νίκος
30-10-2020 @ 21:25 | Μπράβο! | | Μαυρομουστάκης
03-11-2020 @ 23:39 | Ωραίος είν' ο Βάρναλης
κι ο Ελπήνορας επίσης
ποίησης, όχι άναλης
σε αυτούς θα εντρυφήσεις | | Μπόσινας Νίκος
23-02-2024 @ 01:52 | Πολύ ωραίο. | | sakti
23-02-2024 @ 02:42 | ::yes.:: | | heardline
23-02-2024 @ 07:15 | Πολύ ωραίο, μπράβο Ελπήνορα!!!
::hug.:: ::hug.:: ::kiss.:: | | **Ηώς**
23-02-2024 @ 09:56 | μπράβο μπράβο! | | Άηχος
23-02-2024 @ 13:18 | Και τα δύο ποιήματα, του Κ. Βάρναλη και το δικό σου, είναι πολύ ωραία.
Η μεταφορά από μνήμης, από σένα, του ποιήματος του Κ. Βάρναλη, δεν διαφέρει σε πολλά
από το γνήσιο.
Είναι γνωστό ότι ο Βάρναλης, δεν τηρούσε αυστηρά τους κανόνες της έμμετρης ποίησης και
περισσότερο τον ενδιέφερε να μεταφέρει το μήνυμα του, από το να δρέψει επαίνους για την
αρτιότητα της γραφής του.
Αν και πραγματικά το συγκεκριμένο ποίημα του είναι κάπως δυσεύρετο, εντούτοις με λίγη
προσπάθεια μπορείς να το βρεις.
Σου το παραθέτω από κάτω, μιας και σου αρέσει τόσο, ώστε αν θες να το κρατήσεις.
Η Πόρνη
Εκεί στου δρόμου την γωνία
με κάποιον άλλαζε βρισιές
και καρτερούσε μ’ αγωνία
κανένα ψιτ, το βράδυ εψές
Καθώς επέρναγα θυμάμαι
σιγά της λέω, αν θέλεις πάμε.
Στρίψαμε λίγο το σοκκάκι!
Αλήθεια. Δεν έβγαλε μιλιά
έστριψε σκύβοντας λιγάκι
έφτυσε στρίβοντας δεξιά
έτσι με πόνο με μανία
σα ν’άφτυνε την κοινωνία
Πιο πέρα χτύπησε μια πόρτα.
Αλήθεια μπήκαμε κι εκεί
δίχως να πει μια καλησπέρα
δίχως χαμόγελο σκυφτή.
Έτρεξ΄ ευθύς στην κάμαρά της
Κι αμέσως μ’ έκραξε κοντά της.
Το φως της λάμπας γύρω πέφτει
στην κάμαρα τρεμουλιαστό
θολό ένα βλέμμα στον καθρέφτη
θωρώ να με κοιτάζει
κι όσο σιμώνω να τρομάζει
Κάνω τα χείλη μου να σμίξω
στης όμορφης αμαρτωλής
μη μου φωνάζει αμέσως, μη
σα να φοβόταν μην τα’ αγγίξω
πετιέται πάνω με ορμή
πάει στην άνομη την κλίνη
κι αρχίζει το κορμί να γδύνει.
Στάσου της λέω καλή κοπέλα
Το φως εσβύστη …… σκοτεινιά.
Κάτσε στην άκρια της κλίνης
γιατί τα χείλη δεν μου δίνεις;
Εδώ π’ απλώνεις στης σαρκός τους μήρους
εμέ δε θα βρεις τρυγητή.
Δεν μ’ έφερε η ορμή του κτήνους
ούτε κι εγώ δεν ξέρω το γιατί.
Τι με κοιτάζεις σαν τον χάρο
ένα φιλί θε να σου πάρω
Και πάλι ζήτησα με πείσμα
τα χείλη της αμαρτωλής.
Μη μου φωνάζει, αμέσως, μη
Μη με φιλείς δυστυχισμένε
Βήχει ……….. και κλαίει
έχω χτικιό στα χείλη μου, μου λέει.
Και τώρα μες την κάμαρα την κρύα
χαϊδεύοντας της τα μαλλιά
τη θλιβερή της ιστορία
μου λέει η πόρνη απ’ τα παλιά
“ Σε κάποιου άρχοντα ήτανε δούλα
κι εδούλευε για το ψωμί
κι ενώ του φάνει νοστιμούλα
και με του κτήνους την ορμή
την κύλησε σ’ ένα ντιβάνι
κι εκεί γυναίκα του την κάνει.
Πέρασαν μέρες, μήνες
μια νύχτα είχε εμετό
- Τι είναι και οι πλούσιοι ανθρώποι,
τα σπίτια που έχουνε λεφτά: -
έδιωξε η κυρά την βρώμα
κι ας χιόνιζε στο δρόμο ακόμα.
Έπειτα πήρε ένα πλευρίτη
έκανε μια αποβολή
σε τίνος πια να πάει το σπίτι;
Κι ήρθε η “μαμά” η καλή.
Και τα λοιπά όπως συνήθως
και το χτικιό στερνά στο στήθος
Γι αυτό στης σάρκας το παζάρι
αρνιέται η πόρνη το φιλί.
Άλλος τη βρίζει να το πάρει
άλλος τη δέρνει, δε μιλεί
Μονάχα φτύνει, φτύνει με μανία
φτύνει με μανία ολάκερη τη σάπια κοινωνία.
Κώστας Βάρναλης.
| | heardline
24-02-2024 @ 14:30 | Τραγούδι το ποίημα τού Βάρναλη:
https://www.youtube.com/watch?v=8_zTgr5ACGM | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
