| |
Τρανές, στο πάρκο Μπειχάι, κλαίουσες αγναντέβουν,
μ' άγρυπνο μάτι, το Κιονγκχούα-ντάο, με τη λευκή,
στην κορυφή νταγκόμπα… Άχνη μιας ζύγρας πολιορκεί,
κοντομεσήμερου στιγμές, στη θέρμη που μελέβουν.
Σύχλιο αγέρι, ξέλαφρο, τις συργουλέβει στοργικά,
καθώς περνά απ΄ τα σεμνά κρεμάμενα κλαδιά τους.
Δάκρυα τους σταχτοπράσινα, θροφάρικη σοδειά τους,
κι οι θόλοι τους ενάρετοι, διανέβουνε ληθαργικά.
Σαν τις θωρείς πυργόστητες, θα ‘θελες να ρωτήσεις,
τι γνώστεψαν, ως ρίζωσαν, στων δράκων τα περβόλια…
Τα φενκχουάνγκ που είδανε, που πέταξαν τα δόλια,
σε ποιές, χελώνες, γερανοί, λοχέβουν παρακλήσεις;
Όμως, στ’ αλήθεια, τι φελάν, οι τέτοιες ερωτήσεις;
Tα λεν αυτά οι οδηγοί, με κάθε λεπτομέρεια…
Των μανδαρίνων μυστικά, π’ ακούσαν, αχνοκέρια,
ήταν που σβήσανε, μπροστά, στις νέες πεποιθήσεις…
Κι αν έχουνε τις ρίζες τους, σε κάποια δυναστεία,
στο γκόνγκτσαν τζιάογι πιστά, τα νια τους τα κλωνάρια,
μες σε αγέρα μπάσταρδο, δίχως οσμή καθάρια,
πληθαίνουν και τρανέβουνε, με φάκνα, σοφιστεία.
Του διάβη πιάνουν μούρμουρο, με ξαχριστές αισθήσεις,
βραχιόνια φυλλοσκέπαστα, που μοιάζουν παρασόλια..
Οι κλαδωσιές τους, της πινγίν, ανέχονται τα μπόλια,
με διάλεχτα ιδιότροπα, της μακρυνής της Δύσης…
Ο κόσμος μας κι αν μίκρυνε, αυτές πάντα ψηλώνουν,
κι αν θες εκεί στη ρίζα τους, τη σκέψη σου να φέρεις,
αδιάφορο σε γλώσσα ποια, μούρμουρο θα προσφέρεις,
τα τόσα που ακούσανε, πάψαν να τις αγριώνουν…
Κι αν κάπως αναγκέβεσαι, και λύπη σε βαραίνει,
της στούπας κοίτα τ' άχραντα, τ’ απάλιωτα, σημάδια,
τον ήλιο, την ξαγνιστική τη φλόγα, τη μισοάδεια
σελήνη, κι ίσως βρεις γειαμό, στο βλέμμα που χορταίνει…
Τ' απόηχο της μητρόπολης μπορείς να τ' αμελήσεις,
και σύναξη σκολαστικών, που με μεγάλα λόγια,
δεν βλέπει πως γοργά πετούν, σώνονται τα ρολόγια,
και μόνο πρύμια ποσοστά, σου δίνει ν’ αναλύσεις…
Απ' των μεγάλων ποταμών τη χώρα σα μισέψεις,
και φτάσεις στις ελιάς της γη, στο λιόχαρο περβόλι,
την ξεκλεμμένη, κράτησε στη μνήμη σου, τη σχόλη,
κάτ' απ' τον ήσκιο των ιτιών, λήθη μην την φιλέψεις.
Δεν ξέρεις πότε οι καιροί, πάλι θα τα ταιριάξουν,
κι αν άλλη θα βρεθείς φορά, πλάι στις κορμαλιές τους,
Ίσως να στο ψυθίρισαν, οι ώριες αγκαλιές τους,
τα που ποθήσαμε πολύ, μπορεί, να μας ρημάξουν…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
