| |
[ποια είναι η ομορφιά
που καρτερώ,
που κρύβεται σε τέτοια
μαύρη νύχτα,
γιατί μ’ έχει αφήσει
μοναχό,
εμένα, που θαρρούσα
πως την βρήκα]
Ποια είναι η αλήθεια
σε στήθη που φωλιάζει,
μα μιλιά δεν βγάζει;
Μόνος,
στο παγωμένο δωμάτιο,
δεν νιώθω ψύχος,
δεν νιώθω αγγέλους,
δαίμονες, Θεούς.
Πόσος χρόνος
έμεινε ακόμη,
για τον τελευταίο χορό,
σε ποιες αναμνήσεις
θα κατοικήσουμε,
σε ποια όνειρα,
πριν γίνουμε ρυτίδες
και σκόρπια γη;
Κανείς ορθός σε αυτή την πτώση.
Γνωρίζουμε άραγε
το ελάχιστο,
από το απλωμένο χέρι
στο διηνεκές,
απ’ την σιωπή
των δέντρων
στην έναστρη σκιά;
[τι μου σαρώνει απόψε
την ψυχή,
σαν καταιγίδα και βροχή]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
