| |
Τι γεύση να έχει το μετάξι,
ποτισμένο χρόνια στη ζωή,
λες ακόμα τόσο να γλιστράει,
με όσα έχει έρθει σε επαφή?
Μα το μετάξι μόνο αυτά κρατάει,
όπου χωράνε στην λεπτή υφή,
και τη ψυχή απόψε αναδιπλώνω,
για να μη στεγνώσει το πρωί.
Άν έρθεις το πρωί και δεν με βρείς,
θα με εκείνο το μαντίλι διπλωμένο,
που μόνο δεν μπορεί να ανοιχτεί,
και τον λαιμό σου περιμένει διψασμένο.
Πάρτο και φύγε αδιάφορα,
κάτι άλλο εκεί δεν έχει,
φορά το όποτε θυμηθείς,
και μίλα μου όταν θέλεις.
Θα ακούσω κάθε ένα σου παλμό,
και ίσως σε τραβήξω λίγο,
για να ξεχάσεις τον μονότονο ρυθμό,
που μας θέλει πάντα πίσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
