| |
Μέρα η νύχτα γίνεται
Χριστούγεννα σαν φτάνει
και ο καθείς αφήνεται
σε νοερό σεργιάνι.
Στων μάγων την περπατησιά,
που οδηγεί στο βρέφος
και στη γιορτή, στην εκκλησιά,
μ’ αστέρια, δίχως νέφος.
Να, πάλι, λάμπει τ’ άστρο του
και μέσα στις καρδιές μας,
χαρά σκορπά το Θείο του,
να λάμπουν οι ψυχές μας.
Ντυμένα όλα γιορτινά,
που έξω πέφτει χιόνι,
ακούγεται το ωσαννά
κ’ η πίστη δυναμώνει.
Χριστού η θεία γέννηση
αναβιώνει πάλι,
κ’ η πλάση σ’ ενατένιση
του δείχνει την αγκάλη.
Σ’ αυτό ελπίζει «δυνατά»,
αν το ακολουθήσει,
ν’ απαλλαγεί του θανατά
και μέσα του ν' ανθίσει!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
