| |
Βρε νύχτα που με θόλωσες με πάθος
κανε πέρα άσε με να βρω μονάχος
του παράδεισου η της κόλασης σκοπό
χαμογέλα λίγο δεν με νοιάζει κι ας κοπώ.
Φτάνει ποια να με πουλάς ρε μοίρα
έχω μέσα μου αβάσταχτη πλημμύρα
δεν μπορώ να νιώθω τόσο χάλια
η καρδιά σπάει σε αμέτρητα ρετάλια.
Το μυαλό μου τώρα πια με ταξιδεύει
έχω πόνο στην ψυχή μου που στερεύει
έχω μέσα μου ατάραχη ελπίδα
και ας μένουνε η φαίνονται τα πάντα ίδια.
Έτσι περιμένω τόσα χρόνια σε ένα τρένο
που για πάντα βρίσκετε ερειπωμένο
να μουγκρίζει μέσα του καρβουνιασμένο
για να με ταξιδέψει σε ένα θάνατο αγριεμένο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
